حجت الاسلام و المسلمین محمد حسین معزی- ماه مبارک رمضان تمام شد. شب و روزهایی که تفاوت عجیبی با پیش و پس از خود داشتند در شکل ظاهری و حشر و نشر و گذران ساعت‌هایش گرفته تا مفاهیم معنی‌دار، نهفته در لحظات گوناگون آن، سحر و بامدادان، ظهر و عصر و غروب و شام آن.
آنچه که یک ماه گذشته را متفاوت از قبل و بعد خود می‌کرد نه فقط تبدیل شدن وعده‌های غذایی و ساعت‌های خواب و خوراک، نه فقط نخوردن و امساک‌ها، نه فقط خستگی و نشاط‌هایش بلکه تفاوت در قول و قرارها بود.
ماه مبارک رمضان ماه وعده‌ها بود . وعده‌های آسمانی و قول و قرارهای زمینی، وعده به حساب وکتابهای بی نظیر از جانب خالق مهربان آنجا که وعده داده شده بودتاحتی خواب‌هایمان را هم عبادت ببینند، نفس‌هایمان را تسبیح به حساب آورند، خواسته‌هایمان را جواب دهند، گناهانمان را بیامرزند، بهترین روزها و شب‌ها را در اختیارمان بگذارند و همه بدی‌ها را بپوشانند. درهای بهشت را باز بگذارند و دوزخ رابربندند و شیطان راگرفتار نمایند.
و این همه برای چه...
گفته شده که ضیافت برپا کردیم، تا بهانه دهیم، بهانه برای آنکه همرنگ ما شوید. بشوئید و بزدائید، سبک شوید از گناه و نفس و رنگ و بوی دنیا و سنگین شوید به مهر و محبت و ابراز بندگی.
زشتی بزدائید، زیبایی و دوستی را قدر بدانید، دل از زودگذرها برکنید و جان را ملتزم سازید.
که...
از ما شوید و با ما باشید. مهربانی بیاموزید و دوستی روا دارید. غرور و کبر را فراموش کنید، تعظیم و تسلیم را یادآور شوید.
در این مسیر و این ادب بندگی هیچ کس را آگاه نسازید و همین سه پاداش جهانی و رازآلود روزه بوده است که فرمود؛ روزه از آن من است و من جزای روزه هستم. ماه مبارک رمضان ماه روزه شکم و خوراک نبود. بلکه در معنی واقعی ماه روزه دل بود.
دل از هر چه غیر او بود کندن و جان را پاسداری کردن که من و تو مخلوقیم و مخلوق محبوب خالق. او در برترین حالت عاشق است و تمام و کمال عشق خود را نثار کرده است.
و کدامین عشق برتر از ندیدن بدی‌ها و پاک کردن زشتی‌ها و آراستن ناآراستگی‌ها و سرانجام این ضیافت به جشن ،آن هم جشن رهایی، رهایی از خود چه آنکه شیطان در بند بود و خسته.
جشن در آستان خدایی، یعنی هر لحظه‌ای که توانی با او باش. شیطان و نفس را مهار کن، آنگاه مهمان ویژه‌ای.
مگر نفرمود هر آنروزی که در آن گناه نشد آن روز، روز جشن است. پس رمضان هر روزه است برای آنان که خدا را همیشه دوست دارند.
دوست دارند نه آنکه می‌هراسند، دوست دارند نه آنکه طمع دارند. دوست دارند چون او را لایق دوستی و نه دوستی، همه عشق را در او جسته‌اند.
لذا برای برترین خلایق، حضرات پاک محبوبین خالق یعنی آنان که همیشه پاک بودند و جز پاکی برازنده آنان نبود. هر روز رمضان و بندگی و عشق و دلدادگی و صفا و وفا و مهربانی بود و هست.
ثمره یک ماه بدون شیطان، آنکه می‌توانیم فقط خدایی باشیم، می‌توانیم نیاشامیم وسیراب باشیم، می‌توانیم نخوریم و سیر باشیم، می‌توانیم نخوابیم و بیدار باشیم.
یاد روزهای خدایی بخیر.
