واردات گسترده در کنار حجم بسیار بالای پارچه به کشور توان تولید را از بخش قابل توجهی از کارخانه‌ها تولیدی کشور گرفته است، البته این موضوع با فرسودگی و عدم بروز رسانی تکنولوژی خطوط تولید بسیاری از کارخانه‌ها همراه بوده است یعنی کیفیت پایین برخی از تولیدات داخل به دلیل خطوط تولید بسیار قدیمی و فرسوده توان رقابت را از این کارخانه‌ها گرفته و با واردات گسترده پارچه‌های با کیفیت خارجی و همچنین قاچاق این محصول به کشور شاهد ورشکستگی بسیاری از کارخانه‌های تولید پارچه در کشور هستیم.
اگرچه در چند سال گذشته دولت بخشنامه‌هایی را برای ارائه تسهیلات به صنعت نساجی برای نوسازی خطوط تولید تصویب کرد و تعدادی از کارخانه‌ها توانستند از تسهیلات بانکی برای این منظور استفاده کنند، ولی ارائه این تسهیلات دوام نیافت و همچنین بالا بودن سود آن‌ها نتوانست تمامی کارخانه‌های کشور را پوشش دهد.
کمبود نقدینگی نیز از جمله معضلات و مشکلات دیگر صنعت نساجی کشور است که اگر افزایش
سرسام‌آور و لجام گسیخته هزینه‌های تولید را که با اجرای هدفمند کردن یارانه‌ها در نظر بگیریم، دیگر توانی برای رقابت با محصولات خارجی برای شرکت‌های ایرانی باقی نمی‌ماند.
البته هنوز در صنعت نساجی کشور، کارخانه‌ها و شرکت‌هایی هستند که در فضای کنونی به خوبی با برندهای معتبر جهانی رقابت می‌کنند و محصولات با کیفیت خود را به کشورهای مختلف صادر می‌کنند. ولی متاسفانه بسیاری از این محصولات با نام‌های خارجی و کپی کردن از برخی از برندهای معروف جهانی انجام می‌گیرد که در بازار تجارت امروز جهان امری رایج ولی ناپسند است.
یکی دیگر از معضلات صنعت نساجی کشور جزیره‌ای بودن بخش‌های مختلف تولید است به گونه‌ای صنعت نساجی با صنایع دیگر در ارتباط است یعنی بقای این صنایع به یکدیگر مرتبط و وابسته است. برای نمونه در بخش تولید نخ و الیاف و یا بخش صنعت پوشاک فاصله‌هایی وجود دارد و این سه بخش یعنی صنعت نساجی یا همان تولید پارچه با تولید نخ و الیاف و همچنین صنعت تولید البسه به هیچ عنوان هماهنگ و همراه نیست، در صورتی که در کشورهای دیگر مانند ترکیه یا پاکستان این سه بخش به خوبی و با توجه به مزیت‌های اقتصادی با هماهنگی کامل فعالیت کرده و هر کدام نیازهای آن یکی را به خوبی پوشش می‌دهند.
در آخر باید در رابطه با تورم نیز سخن گفت واقعیتی که نفس تمام صنایع کشور را گرفته است و سخن گفتن از آن تقریبا تکراری و بی‌فایده شده است، تورم بالای ۴۰ درصد در سالهای گذشته همراه با افزایش هزینه‌های تولید مانند انرژی و یا حقوق و دستمزد‌ها توان فعالیت اقتصادی را از صنعت نساجی که در رقابت شدیدی با محصولات خارجی قرار دارد، گرفته است. بنابراین اگر دولت واقعا برای صنعت نساجی کشور نگران است، می‌تواند با ارائه تسهیلات ارزان قیمت برای نوسازی خطوط تولید این صنعت و همچنین تدوین استراتژی ملی برای رشد آن و محدود کردن فعالیت‌های جزیره‌ای در این صنعت و صنایع وابسته اقدام کند تا در فاصله زمانی کوتاهی شاهد جان گرفتن دوباره صنعت نساجی ایران باشیم.
*فعال صنعت نساجی و تولید کننده
