حضرت عبد العظیم در عرضه دین و اعتقادات خویش به حضرت امام هادی(ع) ابتدا از توحید شروع نموده، سپس اعتقادات دیگر را بیان می‌دارد تا بحث معاد و تعداد ائمه علیهم السلام.او با نقل این روایت تنها پاسخ صحیح در بیان توحید و... را برای امروزیان نقل کرده است؛ لذا در جایی که انسان پاسخ قطعی، یقینی و صحیح را از امام معصوم دریافته، نظریه پردازی در آن مسئله کاری عبث و بیهوده است! زیرا غایت نظریه‌پردازی تولید علم و رسیدن به افق‌های بالاتری از دانش است. در خصوص دانشی که کلام آخر را معصوم فرموده باشد، نظریه‌پردازی‌کردن خلاف عقل سلیم خواهد بود.
علی صفاری- یکی از ویژگی‌های حضرت عبدالعظیم حسنی جریان عرضه دین او به امام هادی(ع) است. عرضه دین همان ظهور و بروز ایناعتقاد مهم شیعی است، یا به تعبیر بهتر عرضه دین تکلیف هر اندیشمند شیعی است که منشا این تکلیف نوع نگاه شیعه به «علم امام» و «حجت خدا» بودن امام است. البته نباید عرضه دین فقط توسط حضرت عبد العظیم حسنی اتفاق افتاده باشد و در میان اصحاب امامیه متداول بوده است. نتیجه این عرضه دین واضح‌شدن اشتباهات و کژی‌ها بوده است. از‌این‌رو، عرضه دین باعث حفظ نظام فکری تشیع از آفت التقاط با تفکرات غرب و شرق در طول حیات اسلام شده است. در خلال عرضه اعتقادات به امام معصوم نفی تفکرات و پاسخ به شبهات و بحث و تدقیق از سوی اصحاب درباره آموزه‌های وحیانی نیز انجام می‌پذیرفته که این باعث شکوفایی علم و ایجاد متفکرین بزرگ شیعه مانند هشام بن حکم یا عبد العظیم حسنی شد. نکته قابل توجه اینکه این متفکرین در نظام فکری و اعتقادی شیعه بر خلاف دیگر متفکران هیچ‌گاه خود ملاک و هدف و غایت قرار نمی‌گیرند؛ بلکه از آن جهت که انتقال‌دهنده علم نورانی و ربانی اهل بیت به بدنه عمومی شیعه هستند، محل توجه و نظر‌اند.
حضرت عبد العظیم در عرضه دین و اعتقادات خویش به حضرت امام هادی(ع) ابتدا از توحید شروع نموده، سپس اعتقادات دیگر را بیان می‌دارد تا بحث معاد و تعداد ائمه علیهم السلام.او با نقل این روایت تنها پاسخ صحیح در بیان توحید و... را برای امروزیان نقل کرده است؛ لذا در جایی که انسان پاسخ قطعی، یقینی و صحیح را از امام معصوم دریافته، نظریه پردازی در آن مسئله کاری عبث و بیهوده است! زیرا غایت نظریه‌پردازی تولید علم و رسیدن به افق‌های بالاتری از دانش است. در خصوص دانشی که کلام آخر را معصوم فرموده باشد، نظریه‌پردازی‌کردن خلاف عقل سلیم خواهد بود.
ویژگی دیگر حضرت عبد العظیم این است که داوری داوران معصوم را قبول نمود و در مقابل آن خاضع بود و در مقابل فرمایش امام تسلیم محض بود و همان تسلیم محض‌بودن راز جمله امام هادی(ع) است که درباره او فرمود: «أنت وَلیُّنَا حَقّاً» تو حقیقتاً دوستدار ما هستی. خضوع او در مقابل داوری داوران معصوم نه‌تنها ستودنی است، بلکه مدح و ستودن این خضوع در مقابل تجلی حق و حقیقت واژه‌ای کوچک است. باید گفت خضوع عبد العظیم حسنی در مقابل فرمایش امام زمان خویش تنها راه نجات و سعادت است که تمام متفکرین حقیقت‌جو باید آن را سرلوحه کار خویش قرار دهند.
