از چهار نماینده فوتبال ایران، امسال تنها یک تیم موفق به حضور در مرحله دوم رقابت‌های آسیایی شده است و سه تیم دیگر سرنوشتی جز حذف پیدا نکردند! از بین سه تیم حذف شده استقلال تهران، سپاهان اصفهان و تراکتورسازی تبریز تنها سپاهان نماینده شایسته‌ای بود که با ارائه بازی‌های خوب، یک تیم بدشانس لقب گرفت و نتوانست به مرحله یک هشتم لیگ قهرمانان آسیا صعود کند، این تیم در بازی آخر برابر الهلال عربستان به هیچ وجه مستحق شکست و حذف از رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا نبود که بخش اعظم این شکست را باید متوجه «کارلوس کی روش» سرمربی پرتغالی تیم ملی کشورمان دانست، زیرا از دیدگاه هر کار‌شناس و هر علاقه‌مندی به فوتبال تمامی ملی پوشان سپاهان که توسط کی روش خط خوردند، ضعیف‌ترین بازی را مقابل الهلال عربستان نشان دادند. در واقع به خاطر بر هم خوردن تمرکز روحی و روانی ناشی از خط خوردن از تیم ملی بود که شجاع خلیل‌زاده اشتباهاتی نابخشودنی مرتکب و با اعصابی به هم ریخته به جر و بحث با عربستانی‌ها پرداخت! «امید ابراهیمی» هم نمونه دیگری از افت بازیکنان سپاهان بود که در میانه میدان بازی‌سازی، جنگندگی و شوت‌های خطرناکش را فراموش کرده بود! «احسان حاج صفی» هم در جناح چپ اسیر حملات حریف بود و هرگز نتوانست جلوی نفوذهای خطرناک حریف از سمت راست را بگیرد! «یعقوب کریمی» که خیلی دیر به میدان آمد اما «مهدی شریفی» که چشم و چراغ سپاهانی‌ها در خط حمله به شمار می‌رفت سایه‌ای از آن مهاجم تیز چنگ و چارچوب‌شناسی که می‌شناختیم هم نبود!
البته این تنها سپاهان نبود که مقهور لج و لجبازی کی روش با مدیران و مربیان باشگاهی ایران شد، بلکه استقلال تهران نیز چنین شرایطی داشت! درست سربزنگاه ودر شرایطی که آبی پوشان می‌توانستند با یک پیروزی مقابل الشباب به مرحله دوم لیگ قهرمانان آسیا صعود کنند، مثل برگ خزان ریختند و شاهد جشن شادی اعراب شدند! شاید اگر «کارلوس کی روش» در خلوت خود کلاهش را قاضی کند، متوجه شود که با برخی تصمیمات مغرورانه و عدم تعامل با باشگاه‌های ایرانی چگونه اسباب تحقیر نمایندگان فوتبال ما در آسیا را فراهم ساخت!؟
کی‌روش پرتغالی که به عنوان سرمربی تیم ملی سعی می‌کند، باشگاه‌های کشورمان را تحت فشار قرار دهد آیا می‌تواند با باشگاه‌های اروپایی دارای لژیونرهای ایرانی هم چنین رفتاری کند؟ اصلاً چرا باشگاه الکویت اجازه حضور «جواد نکونام» در اردوی آفریقای جنوبی را نداد!؟ بدیهی است بر طبق قانون فیفا که برای تمامی کشورهای عضو در نظر گرفته شده، باشگاه‌ها موظفند تنها ۷۲ ساعت قبل از مسابقات رسمی تیم‌های ملی، بازیکنان خود را در اختیار سرمربیان ملی بگذارند و این مسئله در مورد فوتبال ایران هم صدق می‌کند.
مصاحبه‌های تند و پیاپی کی روش و تهدیدهای‌گاه و بی‌گاه وی هم وجاهت قانونی ندارد و بیشتر باعث سردرگمی بازیکنان، مربیان و مدیران تیم‌های باشگاهی ما شده و متاسفانه اراده‌ای هم برای برخورد با مرد پرتغالی وجود ندارد! و این در حالی است که فدراسیون فوتبال می‌توانست با مدیریت جلوی بسیاری از این اتفاقات را بگیرد.
استقلال و تراکتورسازی چنان در این رقابت‌ها بد عمل کردند که یک هفته به پایان مسابقات مقدماتی حذفشان را قطعی کرده بودند و سپاهان هم در هفته آخر به جمع حذف شدگان پیوست تا تیم فولاد خوزستان، تنها تیم سازمان یافته و قهرمان تازه فوتبال ایران در دور یک هشتم نهایی تنها باشد، ازیاد نبریم از فوتبال کشوری حرف می‌زنیم که مسئولین وزارت ورزش و جوانان از حالا رویای صعود به دور دوم مسابقات جام جهانی را در سر می‌پرورانند!
حذف زود هنگام سه نماینده فوتبال کشورمان آن هم در مرحله مقدماتی آسیا تلنگری بود تا ما کمی به خودمان بیائیم و هر چه زود‌تر در جهت اصلاح ساختار معیوب فوتبال باشگاهیمان گام برداریم. ساختاری که مشکلات عدیده‌اش از جمله خصوصی‌سازی، قرارداد بازیکنان و مربیان، نوع انتخاب مدیران عامل و هیئت‌های مدیره، هزینه‌های دخل و خرج، فساد مالی و... که هر روز به گونه‌ای تازه مشاهده می‌کنیم! و افسوس می‌خوریم! و باز هم از کنارش به سادگی رد می‌شویم...
حالا که نمایندگان فوتبال ایران از آسیا حذف شده‌اند و از گروه خودمان بالا نیامده‌ایم، پس لااقل از امروز به فکر تیم ملی جمهوری اسلامی ایران و رقابت‌هایش در جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل باشیم.
