اولین دوره رقابتهای عمومی کشتی فرنگی یادواره سرلشگر خلبان شهید محمد حاجی در سالن شهدای هفت تیر با استقبال نسبتاً خوبی روبرو شد.
امید توکلی - اولین دوره رقابتهای عمومی کشتی فرنگی یادواره سرلشگر خلبان شهید محمد حاجی در سالن شهدای هفت تیر با استقبال نسبتاً خوبی روبرو شد.
در کشتی فرنگی ایران سابقه نداشته که به یکباره این تعداد فرنگیکار در رقابتهایی آزاد و عمومی شرکت کنند و به نشان قهرمانی یا جوایز نقدی برسند. از این جهت جای شکر بسیار باقی است که بالاخره مسئولین کشتی کشورمان هم کمی به خود آمده و مسابقاتی در این سطح و با پاداشهای نقدی برگزار کردند.
همچنین در همین رقابتها شاهد قهرمانی نفراتی مستعد بودیم که میتوانند در سالهای آتی کشتی فرنگی کشورمان را بیمه کنند. کسانی که سوریانها، عبدولیها، نوروزیها و رضاییهای آینده هستند و قطعاً با تداوم تمرینات و مراقبت مربیان مدالهای جهانی و المپیکی را برایمان به ارمغان خواهند آورد و شناسایی این جوانان بزرگترین دستاورد رقابتهای عمومی کشتی فرنگی بود.
هر چند این مسابقات بسیار با ارزش و در جهت ایجاد انگیزش در جوانان علاقهمند مفید و موثر بود اما یک نکته ظریف و قابل تأمل در بر داشت.
اساساً هیچ کس نمیتواند بپذیرد که بشیر باباجان زاده تنها مدالآور سنگین وزن کشتی فرنگی به رغم خستگی ناشی از اردوها و مسابقات المپیک لندن، تنها به خاطر مسائل مالی گام به این رقابتها گذاشت. رقابتهایی که به قهرمان آن فقط مبلغ 7 میلیون تومان میرسید و به قول رسول جزینی مربی تیم ملی کشتی فرنگی، بشیر باباجان زاده نیز تصمیم به شرکت در این مسابقات گرفت تا به این پول برسد.
پولی که قرار است به زخم زندگی بشیرباباجان زاده خورده شود. قهرمانی که اولین مدال تاریخ سنگین وزن کشتی فرنگی را کسب کرده و حالا باید محتاج 7 میلیون تومان ناقابل باشد.
راستی چرا این قدر تفاوت و تبعیض! آیا بشیر باباجان زاده به اندازه یک دهم فلان والیبالیست و بهمان بسکتبالیست – ببخشید که اسمی از فوتبالیستها نیاوردیم! – هم زحمت نکشیده است تا به اندازه یک دهم آنها مورد تشویق و توجه باشد؟ ما که به جای مسئولین خجالت میکشیدیم!
اگر حرفهای رسول جزینی در باره احتیاج مالی بشیر باباجان زاده به اندازه کافی تکان دهنده نیست میتوانید پای درد دل خودش بنشینید. همانطور که پیش از این سعید عبدولی و امید نوروزی هم دل پری داشتند. همه این افتخارآفرینان کشتی فرنگی گلههای فراوانی از تبعیض در ورزش دارند.
برخی از این قهرمانان از جمله خود همین بشیر باباجان زاده همچنان از پدر پول توجیبی میگیرند و به رغم تأهل از هیچ گونه حمایتی برخوردار نیستند. کافی است یکی از مسئولین ورزش و فدراسیون کشتی به خود زحمت بدهد و دقایقی به گلایههای این قهرمانان گوش کند تا ببیند دل آنان چقدر پر است و چه سینه مجروح و لبریز از دردی دارند.
در کشتی فرنگی ایران سابقه نداشته که به یکباره این تعداد فرنگیکار در رقابتهایی آزاد و عمومی شرکت کنند و به نشان قهرمانی یا جوایز نقدی برسند. از این جهت جای شکر بسیار باقی است که بالاخره مسئولین کشتی کشورمان هم کمی به خود آمده و مسابقاتی در این سطح و با پاداشهای نقدی برگزار کردند.
همچنین در همین رقابتها شاهد قهرمانی نفراتی مستعد بودیم که میتوانند در سالهای آتی کشتی فرنگی کشورمان را بیمه کنند. کسانی که سوریانها، عبدولیها، نوروزیها و رضاییهای آینده هستند و قطعاً با تداوم تمرینات و مراقبت مربیان مدالهای جهانی و المپیکی را برایمان به ارمغان خواهند آورد و شناسایی این جوانان بزرگترین دستاورد رقابتهای عمومی کشتی فرنگی بود.
هر چند این مسابقات بسیار با ارزش و در جهت ایجاد انگیزش در جوانان علاقهمند مفید و موثر بود اما یک نکته ظریف و قابل تأمل در بر داشت.
اساساً هیچ کس نمیتواند بپذیرد که بشیر باباجان زاده تنها مدالآور سنگین وزن کشتی فرنگی به رغم خستگی ناشی از اردوها و مسابقات المپیک لندن، تنها به خاطر مسائل مالی گام به این رقابتها گذاشت. رقابتهایی که به قهرمان آن فقط مبلغ 7 میلیون تومان میرسید و به قول رسول جزینی مربی تیم ملی کشتی فرنگی، بشیر باباجان زاده نیز تصمیم به شرکت در این مسابقات گرفت تا به این پول برسد.
پولی که قرار است به زخم زندگی بشیرباباجان زاده خورده شود. قهرمانی که اولین مدال تاریخ سنگین وزن کشتی فرنگی را کسب کرده و حالا باید محتاج 7 میلیون تومان ناقابل باشد.
راستی چرا این قدر تفاوت و تبعیض! آیا بشیر باباجان زاده به اندازه یک دهم فلان والیبالیست و بهمان بسکتبالیست – ببخشید که اسمی از فوتبالیستها نیاوردیم! – هم زحمت نکشیده است تا به اندازه یک دهم آنها مورد تشویق و توجه باشد؟ ما که به جای مسئولین خجالت میکشیدیم!
اگر حرفهای رسول جزینی در باره احتیاج مالی بشیر باباجان زاده به اندازه کافی تکان دهنده نیست میتوانید پای درد دل خودش بنشینید. همانطور که پیش از این سعید عبدولی و امید نوروزی هم دل پری داشتند. همه این افتخارآفرینان کشتی فرنگی گلههای فراوانی از تبعیض در ورزش دارند.
برخی از این قهرمانان از جمله خود همین بشیر باباجان زاده همچنان از پدر پول توجیبی میگیرند و به رغم تأهل از هیچ گونه حمایتی برخوردار نیستند. کافی است یکی از مسئولین ورزش و فدراسیون کشتی به خود زحمت بدهد و دقایقی به گلایههای این قهرمانان گوش کند تا ببیند دل آنان چقدر پر است و چه سینه مجروح و لبریز از دردی دارند.
