از رژه تیم‌های شرکت‌کننده در مراسم افتتاحیه آغاز می‌کنیم. جایی که لازم است همه تیم‌های شرکت‌کننده با نظم و ترتیب و به رسم مسابقات بزرگ ضمن نشان دادن اقتدار و موقعیت کشور خود نقشی دلپذیر و قابل قبول در ذهن و یاد میلیاردها بیننده به یادگار بگذارند. صلابت، لبخند، ایجاد حس همدلی و هماهنگی از جمله تصاویری است که می‌تواند رژه ورزشکاران تیم‌های مختلف را شکوهمند سازد. در همین راستا آمریکایی‌ها که بیشترین تعداد ورزشکاران را به المپیک اعزام کرده بودند (555 نفر) هنگام حمل پرچم کشور خود با دست به دست کردن پرچم بین ورزشکاران آمریکایی نوعی احساس اتحاد و همدلی را با لبخندهایی که بر لب نشانده بودند به نمایش گذاشتند در حالی که پیشاپیش قرار بود «مایکل فلیس»، شناگر نام آشنای این کشور با چندین طلای المپیک پرچمدار کاروان ورزشی ایالات متحده باشد. ورزشکاران دیگر کشورها نیز کم و بیش چنین شرایطی داشتند، اما با کمال تأسف سه نفر از والیبالیست‌های نامدار ایرانی به سبب موضوعی پیش‌پا افتاده از حضور در مراسم افتتاحیه خودداری کردند. از سویی گفته می‌شود بین برخی از مسئولان و ورزشکاران به خاطر محل استقرار آنان در صف جلو یا عقب‌تر بگومگوی تندی صورت گرفته و همین امر باعث شد تا گروه ورزشی کشورمان هنگام رژه عبوس و ناراحت به نظر برسند!
موضوع دیگر انتخاب پرچمدار ایران در المپیک است که از نظر این کارگروه، می‌توانستیم نماد اقتدار کشورمان را به جای اینکه به یک بانوی معلول بسپاریم در دستان قهرمانانی چون بهداد سلیمی، حمید سوریان، قاسم رضایی یا حتی یکی از والیبالیست‌ها بسپاریم.
البته ایرادی بر معلولیت در میان نیست و چه بسا این عزیزان از احترام و ارزش مضاعفی برخوردار باشند که هستند بلکه سخن بر سر آن است که می‌شد همین بانو را به عنوان پرچمدار تیم‌های اعزامی معلولان (پارالمپیک) برگزید. سرکار خانم زهرا نعمتی می‌تواند در تیراندازی معلولان پارالمپیک مدال کسب کند اما درالمپیک بسیار زود حذف شد!
عدم حضور نفراتی از تیم‌های ایرانی هنگام مراسم اختتامیه و سپردن پرچم به یک جوان کانادایی نیز عین بی‌سلیقگی بود که از دست‌اندرکاران ورزش و کاروان اعزامی سرزد. بازتاب منفی و عدم حضور کاروان ورزشی ایران در مراسم افتتاحیه و اختتاحیه بر کسی پوشیده نیست و در برزیل هم بازتاب نامناسبی داشت!
ناتوانی سرپرست کاروان اعزامی ورزش ایران (آقای حسن رحیمی) به المپیک که از تجربه کافی و لازم برای اداره امور بی‌بهره بود، عیان است. ایشان که به همراه عده‌ای از 10 روز قبل عازم ریو برزیل شده بودند با وجود تعهدات لازم از سوی کشور میزبان و تخصیص 2 هزار اتومبیل جهت ایاب و ذهاب تیم‌ها و مسئولان ورزشی کشورها فراموش کرده بود برای مسئولان ورزش از جمله رئیس کمیته ملی المپیک وسیله نقلیه رزرو کند! گویا همین شخص در نگارش متن و امضای یادبود در مقر مربوط به همین امر غلط املایی داشته و همین موضوع موجب تفنن دیگران شده بود. در ارتباط با اسکان خبرنگاران و حتی اعزام ایشان نیز کوتاهی‌هایی صورت گرفته بود که دردسرآفرین و مشکلاتی را ایجاد کرد!
خانم ندا شهسواری، پینگ‌پنگ‌باز اعزامی کشورمان با وجود علاقه فراوان به حضور مربی خود در برزیل نهایتاً بدون وی راهی ریو می‌شود. درخواست وی و انعکاس این خبر در شبکه‌های اجتماعی بازتاب گسترده‌ای داشت که بعد از مشاهده این بازتاب نهایتاً مسئولان خانم، لیموچی، مربی شهسواری را به عنوان توریست راهی برزیل می‌کنند، اما زمانی ایشان به محل بازی‌های المپیک می‌رسد که شاگردش از دور مسابقات کنار رفته بود!
موضوع رضا مهماندوست و رئیس فدراسیون تکواندو، شکست و ناکامی تیم تکواندو در بازی‌های ریو و مزدور خواندن رضا مهماندوست، سرمربی ایرانی تیم آذربایجان توسط پولادگر، رئیس فدراسیون تکواندو کشورمان نیز جنجال دیگری بود که ابعاد رسانه‌ای بین‌المللی پیدا کرد. البته بازتاب این کشمکش‌ها همچنان ادامه دارد!
حضور اغلب معاونان وزارت ورزش در ریو در طول بازی‌های المپیک و به طور متناسب اغلب معاونین و منتصبان وزارت ورزش به برزیل جای سؤال دارد. سفری که دلایل فنی و توجیه لازم نداشت اما آقایان به هر صورت خود را به محل مسابقات رسانده بودند تا از قافله عقب نمانند.
در رابطه با عملکرد ضعیف احسان حدادی، پرتابگر نایب قهرمان المپیک لندن بسیار گفته و نوشته شد، اما از نکات جالب توجه اینکه حدادی تنها یک روز قبل از مسابقات پرتاب، خود را به ریو رسانده بود در حالی که به طور معمول باید چند روز زودتر وارد محل رقابت‌ها می‌شد. ایشان نهایتاً عنوانی بهتر از بیست و چهارمی به دست نیاورد!
جمع‌بندی نهایی
با توجه به قرائن و شواهد ذکر شده نکات و مواردی که شامل اشاره قرار گرفت و نیز با عنایت به تلاش‌ها و زحمات ورزشکاران و مربیان اعزامی به المپیک، جمع‌بندی کارگروه ورزش گویای آن است که عملکرد کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش در زمینه‌سازی، سازماندهی و کسب نتیجه در المپیک 2016 در حد انتظار نبود. همچنین جمعی از ورزشکاران در حد و اندازه‌های واقعی خود ظاهر نشدند و انتظارات را برآورده نکردند!
عدم بهره‌گیری از نیروهای باتجربه و کارآمد در مدیریت‌های ورزشی، ضعف فدراسیون‌ها در امور مختلف، نبود روحیه ملی لازم، مشکلات مالی و نبود امکانات کافی، بی‌تدبیری، ضعف فرهنگی، آماده نبودن ورزشکاران برای میدان بزرگی چون المپیک، سهل‌انگاری در امور توسط مسئولان، بی‌انگیزگی قهرمانان و در نهایت عدم توجه به تحولات روز ورزشی جهان خصوصاً موقعیت و جایگاه رفیع رشته‌های پایه و مرتبه مدال‌آوری آنها از جمله کم و کاستی‌های ورزشی کشور است.
کارگروه ورزش معاونت مطالعات و برنامه‌ریزی حزب مؤتلفه اسلامی
