دانیال فدایی- در حالی که تنها سه هفته از آغاز لیگ سیزدهم سپری شده، شاهد داوری‌های بسیار ضعیف بوده‌ایم که داد همه را درآورده است!
بی تعارف قضاوت‌های آغازین لیگ برتر بد بوده و متأسفانه در این بین دو تن از بهترین داوران فوتبال ایران در مرکز اشتباهات و انتقادات قرار گرفته‌اند!
البته در این رهگذر تنها علیرضا فغانی و محسن قهرمانی مقصر نبوده‌اند و باید به اختلافات تکراری، آزاردهنده و چند ساله رئیس کمیته داوران و رئیس دپارتمان داوری اشاره کرد.
خلاصه این که اهالی فوتبال و داوران هم به دعواهای فریدون اصفهانیان و حسین عسگری عادت کرده‌اند و متأسفانه فدراسیون هم تلاشی جدی برای پایان دادن به این اختلافات به خرج نداده و ظاهراً دوستان هنوز در خواب خوش صعود به جام‌جهانی به‌سر می‌برند.
کم نیستند مربیان و مدیرانی که معتقدند به حریف نباخته و از داور شکست خورده‌اند و این مسئله بی‌ارتباط با تنش‌های موجود نیست.
وقتی علیرضا فغانی تا آخرین لحظات نمی‌داند قضاوت بازی حساس استقلال تهران و سپاهان اصفهان بر عهده اوست یا یک داور دیگر، چه انتظاری می‌توان داشت؟
حال آنکه بر عهده گرفتن مسئولیت در کمیته داوران یا دپارتمان داوری مثل قضاوت در حین مسابقه یک موضوع وجدانی است. مسلماً کسی که می‌خواهد در این عرصه مسئولیت داشته باشد باید از بی‌نظری کامل برخوردار بوده و اهمیت کاری را که بر عهده گرفته است را نباید با غرض و لج بازی آلوده کند.
پیداست در مقام قضاوت نشستن مقدس‌تر از آن است که مقاصد شخصی را در آن دخیل کرد.
نمی‌دانیم در شرایط کنونی چیدمان داوری بر عهده اصفهانیان است یا کماکان حسین عسگری به پشتوانه حمایت فدراسیون فوتبال داوران مسابقات را تعیین می‌کند، اما نیک می‌دانیم این سوء‌مدیریت باعث بلاتکلیفی جامعه داوری و تیم‌های لیگ برتری شده و ضریب اشتباهات را به شدت بالا برده است.
هرچند رسیدن به یک تفاهم چندان هم دشوار نیست، اما این رشته سر دراز دارد!
