سعید سعید زاده- «علی دایی» سرمربی پرسپولیس با حضور در برنامه رادیویی ۲-۴-۴ در پاسخ به سئوال مجری در مورد علت هجوم ورزشی‌ها به سیاست و شورای شهر حرف جالبی بر زبان آورد و گفت: «وقتی حمایتی از این قهرمانان عنوان‌دار و المپیکی مثل هادی ساعی، حسین رضازاده، علیرضا دبیر و... صورت نمی‌پذیرد و سیاسیون جای آن‌ها را در فدراسیون‌های ورزشی تنگ کرده‌اند، چرا ورزشکاران ملی ما نباید به شورای شهر بروند؟!» پیش از این بار‌ها از سوی کار‌شناسان و نویسندگان ورزشی صحبت‌ها و مطالبی پیرامون کوچ ستاره‌های ورزشی به سیاست شنیده و خوانده بودیم، اما جنس حرفهای «علی دایی» کمی با بقیه متفاوت بود. آقای گل جهان انگشت روی نقطه حساسی گذاشت و با دفاع خود از رفتار قهرمانان ورزشی پرده از برخی واقعیت‌ها برداشت، ما نیز در این مطلب قصد داریم، حق را به او بدهیم. به راستی این هم یکی دیگر از عجایب ورزش ماست که نظیرش را در کمتر جایی می‌توان پیدا کرد. باور عمومی بر این است که سیاست یک موضوع پیچیده است، سیاستمدار کسی است که باید درس این رشته را خوانده و یا با پشت سر گذاشتن دوره‌های مختلف پیچیدگی‌های این عرصه را به خوبی بشناسد، حالا چطور می‌شود که یک ورزشکار می‌تواند وارد سیاست شده و در قالب یک سیاستمدار فرو برود؟! یا اینکه آیا آن قدر ورزش پیچیده شده که برای حل مشکلات آن باید دست به دامان سیاسیون شد؟ جواب این دو پرسش را نمی‌دانیم، اما آنچه می‌دانیم این است که در ورزش کشور توان خوبی داریم. قهرمانان سر‌شناس و بزرگی هم در داخل ایران زندگی می‌کنند که می‌توانند به ورزش ایران کمک کنند ولی آقایان سیاسی اجازه نمی‌دهند ساعی‌ها، جدیدی‌ها، دبیر‌ها و... وارد عرصه مدیریت ورزش شوند.

به این ترتیب نمی‌توان توقع داشت قهرمانان و ورزشکاران افتخارآفرین کشور خانه‌نشینی اختیار کرده و به تماشای یکه تازی سیاسیون بنشینند آن‌ها نیز به قول «علی دایی» حق دارند به تلافی پرداخته و وارد شورای شهر شوند. حق ندارند؟!