خوابش را «احمد نوراللهی» دید. قهرمانی روز 24 با 57 امتیاز، اما قهرمانی از کف‌اش رفت! رفتار تماشاگران ناکامش دوروی عجیب داشت. پیامی روشن، آنجا که وقتی تیمش مغرور و سنگین بود، پلاکاردهای لوگوی باشگاه در هوای آزادی به پرواز در آمد تا پایان زیاد مانده بود؛ اما تماشاگر که گویی تحمل چنین پایانی را نداشت، سر به ترش‌رویی گذاشت، اما وقتی ورق برگشت و قرمزها برای برد جان دادند و خود را به آب و آتش زدند، رفتارها هم تغییر کرد! قهرمانی پرسپولیس پرید! اما کف‌زدن یکصد هزار تماشاگر فهیم برای این تیم یعنی برانکو با دانش و شاگردانش مأموریت خود را به نحو احسن به پایان رساندند. قرمزها تا لمس‌کردن جام رفتند و برگشتند! با صورتی زخمی و دلی شکسته با کاپیتانی که دیگر نبود، با گلری که سر از زندان در آورد و... تشویق یکپارچه پرسپولیس یعنی هنوز هم همه چیز در «نتیجه» ختم نمی‌شود، یعنی خوب‌بودن هم هنوز ارزش و بهایی دارد. یعنی می‌شود، قهرمان نشد و ناکام بود و سر را افراشته نگه داشت.

پرسپولیس می‌تواند فصلی نواز زندگی را در پس این ناکامی برای خود رقم بزند. فصلی که در آن بسیاری حسرت همراهی با تیمی را خواهند خورد که معنی شایستگی را بار دیگر در فوتبال ایران باز تعریف کرد.

امروز دیگر ستاره‌ها برای آمدن به این تیم ناز نخواهند کرد. تماشاگران‌اش برای شروع دوباره آن لحظه‌شماری می‌کنند و بازیکنان‌اش برای ماندن و به سرانجام رساندن مأموریت نیمه‌تمام پیش قدم خواهند بود.

*سردبیر روزنامه گل ورزشی