اى بنده خدا، در عیب‌جویى از کسى به خاطر گناهش شتاب مکن، شاید خداوند آن گناه او را بخشیده باشد و از گناه کوچکى که خود گرفتار آن شده اى آسوده مباش، که ممکن است به آن گناه عذاب شوى. بنابراین هرکدام از شما که از عیب دیگرى آگاه است، به خاطر عیبى که از خود خبر دارد دست از عیب‌جویى او بردارد و لازم است شکر پاک بودن از گناهى که دیگرى به آن دچار است او را از دنبال‌کردن عیب دیگران باز دارد
مولای متقیان علی (ع) در نهى از غیبت و عیبجویی مردم چنین می فرمایند:
«یا عَبْدَاللّهِ، لاتَعْجَلْ فى عَیْبِ اَحَد بِذَنْبِهِ، فَلَعَلَّهُ مَغْفُورٌ لَهُ وَ لاتَأْمَنْ عَلى نَفْسِکَ صَغیرَ مَعْصِیَه، فَلَعَلَّکَ مُعَذَّبٌ عَلَیْهِ...»
«اى بنده خدا، در عیب‌جویى از کسى به خاطر گناهش شتاب مکن، شاید خداوند آن گناه او را بخشیده باشد و از گناه کوچکى که خود گرفتار آن شده اى آسوده مباش، که ممکن است به آن گناه عذاب شوى. بنابراین هرکدام از شما که از عیب دیگرى آگاه است، به خاطر عیبى که از خود خبر دارد دست از عیب‌جویى او بردارد و لازم است شکر پاک بودن از گناهى که دیگرى به آن دچار است او را از دنبال‌کردن عیب دیگران باز دارد.»
(بخشی از خطبه 140 نهج البلاغه)
