متأسفانه نهادهای فرهنگی کشور در این عرصه حساس و مهم، توفیق نداشتند و این خلاء را به طور بایسته و شایسته جبران نکردند. درعوض دشمنان همیشه مهیا، با برنامه ریزی دقیق و قوی وارد عرصه شدند و از این فرصت مغتنم حسابی بهره برداری کردند. هرچند جامعه مذهبی بیش از دیگران شیوه نامه ها و ضوابط بهداشتی را مراعات کردند، اما گاهی برخی تحرکات مشکوک نیز حاکی از شیطنت جریان نفوذ می باشد. گاهی اوقات احساس می شود که خطری بزرگ در کمین جامعه دینی ماست و بوی آندلس به مشام می رسد.

بدیهی است که حفظ سلامتی واجب و در اولویت است. اما باید بپذیریم که راه های مختلفی برای حفظ ارتباطات فرهنگی و دینی و تعظیم شعائر الهی وجود داشته و دارد که ما غفلت کردیم.

در آیه دوم سوره مبارکه عنکبوت می فرماید: آیا مردم پنداشته اند که با گفتن این که ایمان آوردیم رها می شوند و هرگز مورد آزمایش قرار نمی‌گیرند.

حضرت امام محمد باقر (ع) فرمود: خداوند عزیز و با جلال از بنده مؤمنش با رنج و بلا دلجویی می کند، همچنان که شخص با هدیه ای که از سفر آورده، از خانواده اش دلجویی می کند و خدا مومن را از دنیا پرهیز می‌دهد، همچنان که طبیب بیمار را (از بعضی خوردنی ها و آشامیدنیها) پرهیز می دهد. اصول کافی، ج 2 ،ص 255

اگر جسم ما بیمار می شود و به پزشک مراجعه می کنیم، قطعا ما را از برخی لذت ها منع می کند تا سلامتی جسم خویش را بازیابیم. همچنین است که اگر روح ما بیمار شود، طبیب عالم برای درمان آن ما را از لذت های دنیا منع می کند تا روح و جانمان از پلیدی ها پاکیزه شود.

با همان اراده ای که در تجمعات ازجمله وسایل حمل و نقل عمومی، مراکز تجاری، بوستان ها، تفرجگاه ها، محافل خانوادگی و دوستانه و دیگر تجمعات که معمولا نکات بهداشتی در آنها رعایت نمی شود، شرکت می کنیم؛ در اماکن مذهبی و مجالس دینی هم که غالبا با رعایت نکات بهداشتی همراه است، حضور یابیم و خود را با بهانه های واهی و توجیه های نامعقول از فیض معنویات محروم نسازیم.