قصه حمید مثل همیشه ازدوران کودکی شروع شد. آنجایی که «محسن» برادر بزرگ‌تر قهرمان کشتی فرنگی امیدهای جهان شد تا از همان روز‌ها دنیای «حمید» هم با قهرمانی و طلا توأم شود. آنهایی که «حمید» را از دوران نوجوانی می‌شناسند تعریف می‌کنند که او از همان روز‌ها با شکست بیگانه بود و از هر میدان و مسابقه اعم از آموزشگاهی، استانی و کشوری با قهرمانی خارج می‌شد و نبوغ خود را به نمایش می‌گذاشت.
شاید هر کس دیگری جای «حمید» بود کلامی از گذشته خود به میان نمی‌آورد و به زمین و زمان بابت هفت مدال طلای جهانی و المپیکی خود فخر می‌فروخت، اما درست نقطه قوت «سوریان» همین عدم انکار گذشته است و مثل تمام نوابغ رمز موفقیت‌هایش را باید در یک مسئله جستجو کرد؛ «تلاش»
نوشتن از «حمید سوریان» پسر دوست داشتنی شهرری در هر زمان و جایی شاید بهانه‌ای لازم نداشته باشد چرا که او خود بهانه‌ای است برای نوشتن، اما به هر حال قهرمانی در مسابقات جهانی لهستان و کسب هفتمین طلای خود و شکستن رکورد تاریخی «عبدالله موحد» ما را دست به قلم کرد.
این طلای هفتم به دلایلی خیلی شیرین بود؛ یکی‌اش همین شکستن رکورد «عبدالله موحد» بود، یکی شکست دادن «تاسمرادف» ازبک جلوی چشم هزاران هوادار و تماشاگر میزبان، یکی مبارزه با ناداوران و بالاخره امیدوار کردن کشتی فرنگی ایران به قهرمانی جهان... همه و همه را «حمید» ارزانی ما کرد.
هفت مدال طلای جهانی و المپیکی از حمید سوریان اسطوره‌ای رویایی و دست نیافتنی ساخته است، اما بالا‌تر از آن تواضع، متانت و اخلاق او است که هرگز تحت تأثیر این مدال‌ها قرار نگرفته است. خبر خوش برای ورزش ایران اینکه «حمیدسوریان» اعلام کرده که می‌خواهد حداقل تا المپیک ۲۰۱۶ ریو (برزیل) در صحنه حاضر باشد و پرچم ایران را برافراشته کند، اویی که حضورش برای کشتی فرنگی ما نعمت است و تکرار نشدنی. به نظر می‌رسد با این مدال طلا حمید سوریان دوباره متولد شده است و قصد دارد در وزن جدید (بخوانید ۵۹ کیلوگرم) افتخارآفرینی کند و ما هم برای او آرزوی موفقیت داریم و کماکان چشم‌انتظار طلا‌هایش هستیم.
