کافی است هر از گاهی پای یک مسابقه فوتبال که بین دو تیم داخلی درحال بازی و پخش از رسانه ملی است بنشینیم آن وقت متوجه اتفاقی می‌شویم که شاید در نگاه کلی کاملا اتفاقی به نظر بیاید، درست درتنگاتنگ بازی صدای تماشاچی‌ها قطع می‌شود و گزارشگر در یک سکوت فاقد هیجان شروع به روایت بازی می‌کند، البته این بعد بیرونی است که رسانه به دلیل التزامات و قواعدی که دارد باید آن را رعایت کند. طبیعی است در چنین قاعده مردانه‌ای که نه تنها در فوتبال بلکه در بسیاری ازورزش‌های دیگر بنا به عدم فرهنگ سازی و یا مانند آن حاکم است جایی برای حضور زنان نیست. هرچند اعتدالیون در اوایل بهار حضورشان نسبت به حضور زنان در ورزشگاه‌ها مواضعی را اتخاذ کردند که همه به اتفاق حاکی از تمایل آن‌ها به حضور زنان در این محیط‌ها است اما با گذشت چند صباحی بنا به دلایل گوناگون از مواضع خود تا حدودی کوتاه آمدند.
اما این روز‌ها رباب شهریان نایب رئیس بانوان وزارت ورزش و جوانان مجددا این موضوع را به شکلی دیگر در هفته دولت و در جمع خبرنگاران مطرح می‌کند و در طی این جلسه این طور اذعان می‌کند: بحث ورود زنان به ورزشگاه‌ها موضوعی است که از قبل بوده و فراز و نشیب‌های زیادی نیز داشته است. با توجه به موضوعی که برای رشته والیبال پیش آمد، سعی کردیم که یک بار برای همیشه این موضوع را بررسی کنیم. بالاخره ورود بانوان به ورزشگاه‌ها نقاط ضعف و قوتی دارد. معاونت ورزش و بانوان با خانم ملاوردی جلساتی داشته و کار کار‌شناسی در این باره صورت گرفته است. بر این باوریم که باید نگاه به حضور بانوان در ورزشگاه‌ها به نگاه خانواده محور تغییر پیدا کند. یعنی ما باید بتوانیم در استادیوم‌ها به صورت خانواده محور حضور داشته باشیم و اوقات فراغت، اعتقادات، عرق ملی و انگیزه‌های موجود در این باره مورد توجه قرار گیرد.
اما نکته‌ای که باید در خصوص حضور زنان حتی با خانواده و با پیش شرطی مثل تعیین جایگاه خانوادگی در نظر گرفته شود فضای نامناسب فرهنگی است که در این محیط‌ها حاکم است و کسانی که معتقد به حضور زنان در ورزشگاه‌ها هستند باید به این سئوال پاسخ دهند که آیا در شرایط فعلی و بدون درنظر گرفتن مولفه‌های فرهنگ اسلامی-ایرانی می‌توان زن و خانواده را وارد محیط‌هایی نمود که امروز به دلیل وجود پاره‌ای از مسائل محل اجتماع طیف خاصی از افراد شده است؟
و اما باید گفت هرچند نایب رئیس بانوان وزارت ورزش و جوانان معتقد است مستند قانونی برای عدم ورود بانوان به ورزشگاه‌ها پیدا نکردیم. به صرف عدم وجود قانون و مستنداتی در این خصوص و بدون درنظر گرفتن شرایط و حدود شرع و عرف برای حضور زن و به تبع آن خانواده در محیط‌های پرتنش می‌توان حضور زن در ورزشگاه را محقق نمود؟ این درحالی است که در دستور قرار دادن چنین طرح‌هایی قطعا باعث به حاشیه رفتن طرح‌های مفید نظیر افزایش مرخصی زایمان، کاهش ساعات کاری زنان و اموری این چنین که با حضور زن در محیط خانه و خانواده تضمینی برای سلامت عاطفی این نهاد است می‌شود، زیرا ظرفیت و نیروی که صرف چنین اموری می‌شود باعث بازماندن از رسیدگی به حقوق اصلی زن مسلمان ایرانی که دغدغه خانه و خانواده را دارد می‌گردد، ضمن آنکه دولت می‌بایست محیط‌های تفریحی و فرهنگی سالمی را برای زن و خانواده مهیا کند تا از این طریق و با حضور در این اماکن که در چارچوب موازین عرف و شرع طراحی شده‌اند همه با خیالی آسوده و بدون استرس از بدآموزی محیط پیرامون برای فرزندان و همچنین امنیت روانی و جسمی خود ساعاتی از یک روز خود را به خوبی سپری کنند.