این برای اولین بار است که تیم ملی فوتبال ما مجبور به خداحافظی با رقابتهای غرب آسیا میشود! ایران به عنوان پرافتخارترین تیم این مسابقات، در آخرین دوره رقابتهای غرب آسیا، حتی موفق به صعود از گروه خودش هم نشد تا نگاهها به کی روش با بی اعتمادی بیشتری همراه شود!
شاهین تهرانی- این برای اولین بار است که تیم ملی فوتبال ما مجبور به خداحافظی با رقابتهای غرب آسیا میشود! ایران به عنوان پرافتخارترین تیم این مسابقات، در آخرین دوره رقابتهای غرب آسیا، حتی موفق به صعود از گروه خودش هم نشد تا نگاهها به کی روش با بی اعتمادی بیشتری همراه شود!
کارلوس کی روش آمده بود تا به فوتبال ما رنگ و بویی دیگر بدهد. او اولین سرمربی فوتبال ماست که سابقه حضور در تیمهایی چون منچستر یونایتد انگلستان و رئال مادرید اسپانیا را در کارنامه خود داشت و ما به واسطه وجود همین کارنامه درخشان از او توقع داشتیم که «اولینهای» زیادی را برای ما به ارمغان بیاورد. اولینهای پرافتخار و البته دوست داشتنی.
اما آنچه که تا کنون از حضور کی روش نصیب فوتبال ما شده است، به هیچ وجه قابل دفاع نیست. آری! او توانست چند اولین را برای فوتبال ما رقم بزند اما هیچ کدام از آنها دوست داشتنی نبودند. برای مثال ما در دوره مربیگری کی روش در تیم ملی برای اولین بار در تاریخ فوتبالمان به لبنان باختیم و حالا هم برای اولین بار مجبور به خداحافظی بسیار زود هنگام از رقابتهای غرب آسیا شدهایم! به عبارت بهتر فوتبال ایران همچنان با قدرت سقوط میکند! حذف ناباورانه جوانان برابر کره جنوبی، حذف تیم ملی فوتبال، ناکامیهای تیم ملی بزرگسالان برابر لبنان و ازبکستان و از همه مهمتر حذف از جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی!
حتی بهانه حضور تیم دوم فوتبال ایران هم نمیتواند کارلوس و یارانش را توجیه کند، چون سایر تیمهای حاضر در این مسابقات هم ستارههای خود را به همراه نداشتند و ترجیح دادند که نفرات دوم فوتبالشان را به این رقابتها بیاورند.
موضوع زمانی نگران کنندهتر میشود که میبینیم تیم کی روش در ارائه یک فوتبال زیبا هم ناتوان است. این معضل هم در تیم ملی الف به وضوح قابل مشاهده بود و هم حالا در تیم ب ایران به چشم میخورد!
ناتوانی تیمهای کی روش در گلزنی که حاصل فوتبال محتاط و عرضی آنهاست، میرود تا اندک اندک اعصاب هوادار ایرانی را خرد کند. هیچ کدام از هواداران فوتبال ایران دوست ندارند که تیمشان در سه بازی فقط دو بار دروازه حریفان را باز کند. این آمار بد هم فقط مختص تیم ب و رقابتهای غرب آسیا نیست. تیم ملی هم در گلزنی مشکل دارد و صاحب بدترین خط حمله جدول ردهبندی خودش است!
گلزنی برای کارلوس کی روش آن قدر عجیب و باور نکردنی است که حتی بعد از گشودن دروازه یمن(!) هم با مشتهای گره کرده به هوا میپرد! آیا با این روند میتوانیم به آینده تیم ملی در بازیهای مقدماتی جام جهانی امیدی داشته باشیم؟
کارلوس کی روش آمده بود تا به فوتبال ما رنگ و بویی دیگر بدهد. او اولین سرمربی فوتبال ماست که سابقه حضور در تیمهایی چون منچستر یونایتد انگلستان و رئال مادرید اسپانیا را در کارنامه خود داشت و ما به واسطه وجود همین کارنامه درخشان از او توقع داشتیم که «اولینهای» زیادی را برای ما به ارمغان بیاورد. اولینهای پرافتخار و البته دوست داشتنی.
اما آنچه که تا کنون از حضور کی روش نصیب فوتبال ما شده است، به هیچ وجه قابل دفاع نیست. آری! او توانست چند اولین را برای فوتبال ما رقم بزند اما هیچ کدام از آنها دوست داشتنی نبودند. برای مثال ما در دوره مربیگری کی روش در تیم ملی برای اولین بار در تاریخ فوتبالمان به لبنان باختیم و حالا هم برای اولین بار مجبور به خداحافظی بسیار زود هنگام از رقابتهای غرب آسیا شدهایم! به عبارت بهتر فوتبال ایران همچنان با قدرت سقوط میکند! حذف ناباورانه جوانان برابر کره جنوبی، حذف تیم ملی فوتبال، ناکامیهای تیم ملی بزرگسالان برابر لبنان و ازبکستان و از همه مهمتر حذف از جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی!
حتی بهانه حضور تیم دوم فوتبال ایران هم نمیتواند کارلوس و یارانش را توجیه کند، چون سایر تیمهای حاضر در این مسابقات هم ستارههای خود را به همراه نداشتند و ترجیح دادند که نفرات دوم فوتبالشان را به این رقابتها بیاورند.
موضوع زمانی نگران کنندهتر میشود که میبینیم تیم کی روش در ارائه یک فوتبال زیبا هم ناتوان است. این معضل هم در تیم ملی الف به وضوح قابل مشاهده بود و هم حالا در تیم ب ایران به چشم میخورد!
ناتوانی تیمهای کی روش در گلزنی که حاصل فوتبال محتاط و عرضی آنهاست، میرود تا اندک اندک اعصاب هوادار ایرانی را خرد کند. هیچ کدام از هواداران فوتبال ایران دوست ندارند که تیمشان در سه بازی فقط دو بار دروازه حریفان را باز کند. این آمار بد هم فقط مختص تیم ب و رقابتهای غرب آسیا نیست. تیم ملی هم در گلزنی مشکل دارد و صاحب بدترین خط حمله جدول ردهبندی خودش است!
گلزنی برای کارلوس کی روش آن قدر عجیب و باور نکردنی است که حتی بعد از گشودن دروازه یمن(!) هم با مشتهای گره کرده به هوا میپرد! آیا با این روند میتوانیم به آینده تیم ملی در بازیهای مقدماتی جام جهانی امیدی داشته باشیم؟
