انگار باید عادت کنیم که وقتی حتی یک سر و گردن در میدان رقابت از حریف خود پیش هستیم، ممکن است هرآن دچار عارضه ناداوری شویم و بعد با وجود داد از بیدادی که بر سر ورزشکار ایرانی ما آمده است، فریادمان در گلو خاموش شود و به تعبیر بهتر مصداق «آنچه البته به جایی نرسد فریاد است بشویم» و روی سکوی قهرمانی نتیجه این ناجوانمردی مدالی طلایی بر گردن حریفی باشد که دوستان داورش به دلایل مختلف نظیر آنکه مبادا ایران اسلامی نامش در جهان بیش از همیشه بدرخشد، حق حقیقی ایران را ناحق کنند، اما این پایان ماجرا نیست، زمانی که متوجه می شویم دختران ایرانی در میدان رقابتی که با عنوان مسابقات کاراته سومین دوره بازی های همبستگی کشورهای اسلامی که در اندونزی برگزار شد به دلیل نوع پوشش و داشتن حجاب و با وجود پیروزی مقابل رقیب پرقدرت مصری خود در دوره پایانی مسابقه از ایستادن برسکوی قهرمانی به اجبار باز ایستادند، متعجب می مانیم که دیگر آنجا چرا؟! و این سئوال بی جواب مدام در ذهن هایمان می چرخد که آیا این مسابقات تنها نام کشورهای اسلامی را یدک می کشد و یا اصلا به نیت ضربه زدن بر تفکرات اصیل اسلام نسبت به زن مسلمان شکل گرفته است؟
و حالا دختران ایرانی نیز باید به جرم آنکه مطابق آیین مشترکی که تمام شرکت کنندگان این رقابت ها به آن معتقد هستند و به نوعی باید آن را عامل همبستگی خود بدانند از رسیدن به سکوی قهرمانی باز مانده و دچار یک حذف عمدی شوند؟ البته این حادثه را می توان جزء اتفاقات نادری به حساب آورد که حتی در المپیک هم رخ نمی دهد و می توان گفت وقوع چنین حادثه ای در مسابقاتی با این عنوان قطعا جنبه ضدایرانی و اسلامی داشته و فدراسیون با وجود آنکه بعد از این ماجرا درگیر حرف و نقل های بسیاری شد، می تواند از تمام توان خود استفاده کند تا مبادا دوباره در میدان دیگر که تنها عنوان آن نامی از اسلام را یدک می کشد به بهانه حجاب زن مسلمان ایرانی از حقش باز بماند.