این در حالی است که اصولا کشورهای صاحب ورزش قاره آسیا و بالطبع دنیا روی سه رشته پایه؛ دو و میدانی، شنا و ژیمناستیک برای مدال آوری سرمایه‌گذاری کرده و می‌کنند.
اما نکته جالب مربوط به عدم توجه مسئولان ورزش ما به این رشته‌های پایه است. به هر حال در ورزش بی‌حساب و کتاب تمام توجهات به فوتبال، کشتی، تکواندو و این اواخر والیبال و بسکتبال بوده و از دو و میدانی، شنا و ژیمناستیک تا حدود زیادی غافل مانده‌ایم.
در چنین شرایطی عده‌ای تصور می‌کنند ۲ مدال طلای دوره قبلی بازیهای آسیایی در دو و میدانی تکرار شدنی است اما یک ارزیابی کلی از وضعیت ملی پوشان دو و میدانی حقایقی تلخ را برای ما آشکار می‌سازد.
بی‌تعارف در بخش بانوان با وجود لیلا رجبی، مریم طوسی توکلی باز هم شانسی برای تصاحب مدال طلا نداریم. در بخش مردان هم طلای دوهای سرعت را دوندگان چین، قطر و بحرین درو خواهند کرد.
اردوهای استقامت و نیمه استقامت هم با وجود استخدام دوندگان مطرح مراکشی، اتیوپیایی و کنیایی از سوی عرب‌ها عملاً نمی‌توانیم انتظار مدال طلا از نمایندگان ایران داشته باشیم.
دراین میان شاید پرندگان ما بتوانند با ارتقاء رکورد خود مدالی تصاحب کنند که بعید می‌دانیم رنگ آن طلایی باشد.
شاید تنها شانس طلای خود را باید در پرتاب دیسک جستجو کرد. آنجایی که «احسان حدادی» نایب قهرمان المپیک لندن و «محمد صمیمی» پدیده تازه دو و میدانی ایران قرار است در «اینچئون» به میدان بروند.
بار‌ها گفته‌ایم باید فکری عاجل به حال دو و میدانی کرد و سیستم گلخانه‌ای همیشه هم جواب نمی‌دهد، اما کو گوش شنوا؟ چندی پیش دو و میدانی ما در مسابقات قهرمانی آسیا شکست سختی خورد، اما درس عبرتی برای مسئولان ما نشد و امیدواریم این مرتبه در المپیک آسیایی بخت و اقبال همراه ما باشد و گرنه... بگذریم و برای «مادر ورزش‌ها» دست به دعا برداریم!
گرچه از سوی فدراسیون دو و میدانی به مدال آوران بازیهای آسیایی اینچئون جدا از پاداش‌های در نظر گرفته شده از سوی وزارت ورزش و جوانان، به ترتیب مدال‌های طلا، نقره و برنز مبلغ ۲۰، ۱۰ و هفت میلیون تومان اهداء می‌شود و نیز بلافاصله پس از کسب مدال از سوی سرپرست تیم به دارندگان طلا یک هزار دلار، نقره ۷۰۰ دلار و برنز ۵۰۰ دلار اهداء شود.
