شاهین تهرانی - تیم ملی فوتبال ایران به جام جهانی 2014 برزیل راه یافت.
نگاه به این خبر کوتاه می‌تواند دو جنبه و زاویه متفاوت داشته باشد. نگاه اول آن است که میچپندارد هدف رسیدن به جام جهانی بود و ما اکنون به سقف فوتبال خودمان رسیده‌ایم و حالا می‌توانیم از رسیدن به هدفمان شادی کنیم و مشعوف باشیم.
اما در نگاه دوم، توان فوتبال ایران را فراتر از آن می‌داند که با رسیدن به جام جهانی بتوان اقناع شده‌اش دانست و به همین سبب پا گذاشتن به پربیننده‌ترین رقابت‌های فوتبال جهان را نه هدف که آغازی برای رسیدن به اهداف بزرگ می‌داند.
صاحب نگاه دوم (که نگاهی عمقی‌تر، ریشه‌ای تر و اصولی‌تر است) می‌داندکشوری که برای چهارمین بار وارد این مسابقات می‌شود دیگر حق ندارد صرف رسیدن به جمع 32تیم برتر جهان شادمان شود و سر به آسمان بساید. این شادی‌های متعلق به همان سال 98 بود و آن حماسه زیبای استرالیا. حالا ما علاقه‌مندان فوتبال به پیروزی‌هایی به مراتب بزرگتر از رسیدن به جام جهانی فکر می‌کنیم و چشم‌هایمان را به افقی دورتر دوخته‌ایم. وقت آن است که فوتبال ایران حضور در مرحله بعدی این مسابقات بی نظیر را تجربه کند، چون پیشرفت پله به پله آرزوی هر انسان سالمی است و فوتبال کشورمان از پتانسیل و ظرفیت لازم برای این منظور برخوردار است.
اکنون که به نظر می‌رسد مشکلات بین فدراسیون فوتبال و کارلوس کی روش سرمربی پرتغالی تیم ملی به پایان – یا به حداقل – رسیده و او مشغول آماده‌سازی تیم ملی به رقابتهای معظم جهانی است باید ادامه بازیهای لیگ را به تماشا بنشیند تا هیچ بازیکن شایسته‌ای از چشمان تیزبین کی روش دورنماند، اکنون که A.F.C با برگزار کردن رقابت‌های مقدماتی جام قهرمانی ملتهای آسیا بزرگترین لطف را به فوتبال ایران کرده و چند دیدار تدارکاتی خوب و بدون مشکل را برای تیم ملی فراهم ساخت که گام نخست آن فردا برابر تایلند خواهد بود. وقت آن رسیده که آرزویی تازه از جماعت فوتبالی را برآورده کنیم. وقت آن است که همه دست به دست هم دهیم و شرایط را طوری فراهم کنیم که کارلوس کی روش بتواند در بهترین موقعیت تیم ملی را برای این مسابقات مهم آماده کند و ان شاءالله بهترین نتیجه تاریخ فوتبال کشورمان در این مسابقات را هم از آن خود کند.