حجت‌الاسلام دکتر علیرضا صانعی
عضو کارگروه ورزش حزب موتلفه اسلامیاین جام جهانی در کشور قطر با تلاوت آیه 13 سوره حجرات شروع شد که به قول مورگان فریمن (هنرپیشه سرشناس و محبوب هالیوود) به 6 میلیارد بیننده مراسم افتتاحیه این پیام را منتقل کرد که همه مردم دنیا اعضای یک قبیله بزرگ هستند.
کشور قطر برای جلب رضایت تماشاگران و بازیکنان هیچ وقت از اصول خودش عقب نشینی نکرد. به طوری که وقتی آوردن شراب را ممنوع کرد در جواب رئیس فیفا گفت من به خاطر برگزاری چهار هفته مسابقات، از ارزش های خودمان کوتاه نمی آییم و طوری شد که وقتی هواپیمای تیم ملی آلمان با نشان همجنس گرایی میخواست در فرودگاه دوحه فرود بیاید، مسئولان قطری اجازه فرود ندادند تا اینکه برگشتند کشور عمان و هواپیمای خود را تعویض کردند و بعد دوباره وارد دوحه شدند.
فیفا به احترام قوانین اسلامی، بستن بازوبندی غیرقانونی که نماد همجنسگرایی دارد را ممنوع اعلام کرد و به هیچ یک از کاپیتان‌ها اجازه بستن چنین بازوبندی را نداد و در عوض در بازی افتتاحیه کاپیتان تیم ملی قطر بازوبندی به دست کرده بود که پرچم فلسطین بود.
در قطر اتفاقات زیادی به نفع اسلام و مسلمانان رقم خورد. جایی که در قطر انسان های زیادی (آخرین خبر 3125 نفر) مسلمان شدند؛ تماشاگران زیادی اعتراف کردند که هرگز باور نمی کردند که ورزشگاهایی تو دنیا باشد که بتوان بدون آزار جنسی وارد آنها شد و بازی تماشا کرد؛ فکر نمی کردند که کشوری باشد که داخل خیابان های آن قدم زد بدون اینکه یک تیکه خیابانی شنیده شود و.... .
جام جهانی قطر یک برنده دیگری هم داشت و آن مردم مظلوم فلسطین بودند، جایی که چه کشورهای مسلمان و عرب زبان و چه سایر کشورها پرچم فلسطین را حمل می کردند و خبرنگاران اسرائیلی در انزوای کامل بودند؛ به طوری که وقتی خبرنگار اسرائیلی با آنها روبه رو می شد، از شرق و غرب عالم، نفرت و انزجار خودشان را از مردم آن سرزمین اشغالی بروز می دادند. جایی که با هر برد مراکش (علیرغم اینکه دولت این کشور در کنار بحرین و امارات روابط عادی سازی را با اسرائیل در پیش گرفته) بازیکنان و تماشاگران این تیم پرچم فلسطین را احتزاز در می آوردند و نشان داد که چقدر فاصله میان سیاست‌های دولتی و تمایلات فوتبالیست‌های آنها وجود دارد، و نیز نشان دادن که پایمال شدن آرمان های فلسطین یک خیال و توهم است.
بازیکنان مراکش با تقسیم کردن شادی های خود میان مادرشانشان به دنیا این پیام را رساندند که هر چقدر برای تضعیف مقام مادر و در نهایت تضعیف خانواده ها کوشش کنید، اما مادر در اینجا معنای دیگری دارد. جایی که بسیاری از تماشاگران و بازیکنان غربی شاید در لحظه دیدن این تصاویر به این فکر فرو می رفتند که الان مادر ما کجاست؟ چرا نمی توانیم بعد از گل زدن و پیروزی، مادرمان را در کنار خودمان ببینیم و... .
پیروزی های تیم ملی مراکش و رسیدن آنها به جمع چهار تیم برتر دنیا یک پیام دیگر هم داشت و این که کشورهای آفریقایی که یک زمان مستعمره کشورهای اروپایی بودند نباید بازیکنان این کشورها بروند برای آنها افتخار آفرینی کنند و باید در سرزمین مادری خودشان بمانند و پرچم آن کشور را به احتزاز در بیاورند نه پرچم کشوری که سالها در حق پدران و مادران آنها ظلم کرده اند و منابع آنها را به غارت برده اند. اگر این خودباوری از قبل وجود داشت، الان در تیم های مطرحی مانند فرانسه و انگلیس، بیش از نیمی از آنها آفریقایی تبار نبودند. فرانسه چه در این جام جهانی (با وجود امباپه، واران، دمبله، شوامنی، ژول کنده، اوپامکانو، تورام و...) که به فینال رسید و چه در جام جهانی قبلی که قهرمان شد (با وجود کانته، پوگبا، امباپه، متویدی، اومتیتی، کومان، واران و...) با صدقه سری بازیکنان آفریقایی خودش به این افتخارات رسیده است. لیگ فوتبال جزیره؛ با استفاده از بازیکنان آفریقایی به این همه درآمد و تبلیغات و ... رسیده است.
