مهدی یکتا
درنگ جایز نیست. باید کاری کرد. جودو روز به روز پسرفت دارد و به خواب عمیقی فرو رفته است!
چطور ممکن است دیگر نه آرش میراسماعیلی داشته باشیم، نه محمود میران و نه حتی حاجی آخوندزاده و... جودوی ایران دو سالی می‌شود که تلاش می‌کند به هر قیمت ممکن سهمیه المپیک را کسب کند و به لندن راه یابد اما طرفی نمی‌بندد و با ناکامی‌های پی در پی مواجه می‌شود!
در این میان فدراسیون چه کرده است؟
تغییرات پی در پی بلای جان تیم ملی جودو شده است. روزی آرش میراسماعیلی را به عنوان سرمربی برگزیدیم و روزی دیگر محمود میران و عجبا که هر دو نیز عطای کار را به لقای آن بخشیدند و رفتند!
مدتی بعد «جیرو لامویی» ایتالیایی را با مبلغی قابل توجه به ایران کشانده و از وی به عنوان ناجی جودوی ایران یاد کردیم. حدود هفت ماهی هم این مربی ایتالیایی در رأس جودوی ایران فعالیت کرد اما با جیرو لامویی هم به جایی نرسیدیم تا اینکه بالاخره وی را از سرمربی‌گری تنزل داده و به عنوان کمک مربی تیم ملی تنزل درجه دادیم!
از آنجایی که پول بی زبانی را در اختیار جیرولامویی گذاشته بودیم، باید به یک شکلی از وی استفاده می‌کردیم و..
این در حالی است که ابتدای حضور این مربی ایتالیایی در ایران، تأکید زیادی می‌شد که جیرولامویی نیاز به زمان دارد تا برنامه‌هایش را اجرا کند!
باری، تقدیر بود یا هر چیز دیگر، جودوی ایران در راه کسب سهمیه المپیک ناکام ماند و ورزش کشورمان در این راه متحمل هزینه زیادی شد!
متأسفانه هنوز هم در حال هزینه کردن و دور ریختن پول بیت‌المال در جودو هستیم در حالی که از قدیم و ندیم گفته‌اند: «جلوی ضرر را از هر کجا بگیری، منفعت است».
چه اشکالی دارد به جای این همه پول دور ریختن و سفرهای بی نتیجه برای کسب سهمیه المپیک، این بودجه را در رده پایه‌ها و کشف و پرورش استعدادها صرف کنیم، بلکه بتوانیم آرش میراسماعیلی‌های دیگری را به جودوی ایران و جهان معرفی کنیم!