خاطرتان هست، پیش از این باشگاه‌های متمول و پول‌دار چگونه ماحصل زحمات باشگاه‌های سازنده را به یغما برده و همواره قوانینی چون سقف قرارداد و... را دور می‌زدند ولی به نظر می‌رسد، این قانون جدید «حق رشد» بتواند مانع اصلی حاضری خوری باشگاه‌های کشورمان شود.

طبق این قانون هر بازیکن جوانی که بخواهد از تیمش جدا شود، باید 20 درصد از قرارداد باشگاه جدید خود را به باشگاه سازنده‌اش بپردازد، گرچه این قانون درفوتبال پیشرفته دنیا اجرا می‌شود، امادر کشورمان تازه است و باید آن را به فال نیک گرفت.

همانطور که «آرش افشین» به همین دلیل نتوانست از فولاد جدا شود و «حسین ابراهیمی» نیز پذیرفت تا 20 درصد قراردادش با باشگاه نفت تهران رابه تیم سابقش داماش گیلان پرداخت کند، باید اعتراف کرد که این قانون، قانون خوبی است. اما این وسط تکلیف مربیان سازنده چه می‌شود؟ کسانی که دیواری کوتاه‌تر از همه دارند و از هر گرد راه رسیده‌ای می‌تواند از روی دیوار آنان بپرد! این قبیل مربیان که اغلب گمنام و با هزاران مشکل مالی و اقتصادی نیز مواجهند، سالهای سال همچون باغبانی دلسوز نهال‌هایی رادر فوتبال کاشته و پس از به ثمر رسیدن آنها حاصل دسترنج و دست پرورده‌هایشان را به رایگان در اختیار باشگاه‌های دیگر قرار می‌دهند! در بهترین حالت و خوش‌بینی مفرط شاگردان مشهور آنها، سالی یکبار با پیامکی و یا تماس کوتاه حالی از آنان می‌پرسند و این چرخه استعدادیابی و بازیکن پروری کماکان ادامه خواهد داشت. بر همین اساس ضمن تشکر از کسانی که قانون «حق رشد» را در فوتبال ایران به تصویب رسانده‌اند، پیشنهاد می‌کنیم درصدی از این حق رشد به عنوان مثال پنج درصد آن را هم به مربیان سازنده تعلق بگیرد. بدین ترتیب حق مربیان سازنده نیز ضایع نشده و گرهی از مشکلات این زحمتکشان بی ادعا و عاشق نیز باز خواهد شد و دیگر نیازی نیست که این مربیان به خاطر پول بیشتر به فکر تغییر باشگاه باشند. اگر این اتفاق بیفتد  و امتیازی برای مربیان سازنده در نظر گرفته شود، آن وقت پدیده‌ها بیشتر به فوتبال کشور معرفی می‌شوند و در نهایت همواره دارای تیم ملی قوی و قدرتمندی خواهیم بود و تغییر نسل در فوتبال کشور سخت نخواهد شد.