«سپاس خداوندى را که به همه امور پنهانى داناست و نشانه‌های آشکار بر وجودش دلالت دارد و به دیده بینا درنیاید. چشمى که او را ندیده انکارش نمی‌کند و دل کسى که وجودش را باور کرده به کُنه ذاتش نمی‌رسد. دربرتری از همه‌چیز پیشى گرفته و چیزى از او برتر نیست، به هر چیزى نزدیک است و چیزى نزدیک‌تر از او نیست. نه برترى مقامش او را از مخلوقات دور نموده و نه نزدیکى او به موجودات موجب مساوى بودنش با آن‌ها در مکان گشته. عقل‌ها را بر بیان حدود صفتش آگاه نکرده و آن‌ها را از معرفت لازم درباره وجودش بازنداشته. او خداوندى است که آثار هستى اقرار قلبى منکرش را گواهى می‌دهد. خداوند ازآنچه تشبیه کنندگانش به موجودات می‌گویند و از اوهام منکرانش بسى بالاتر است.»

(خطبه 49 نهج‌البلاغه)