***
فوتبال باشگاهی در فصول اخیر، با معضل کمبود تماشاگر مواجه بوده است. در تمام این سالها پرسپولیس و استقلال بصورت همزمان مدعی قهرمانی نبوده‌اند و این شاید اصلی‌ترین دلیل قهر هواداران با استادیوم‌ها بوده است. اما امسال سرخابی‌ها به همراه فولاد، سپاهان و نفت تهران از مدعیان قهرمانی محسوب می‌شوند و با فرا رسیدن هفته‌های پایانی، شاهد حضور بیشتر هواداران در ورزشگاه‌ها بوده‌ایم. درست درچنین شرایطی فدراسیون فوتبال پای تعطیلی بلند مدت لیگ مهر می‌زند و باایجاد وقفه 35 روزه باعث دوری دو باره تماشاگران از ورزشگاه‌ها می‌شود. جالب نیست؟!
از سوی دیگر لیگ سیزدهم، در شرایطی به سه هفته پایانی رسیده که بیش از 30 درصد تیم‌های لیگی مدعی قهرمانی هستند و بیش از 30 درصد دیگر آنها دغدغه سقوط دارند، در چنین شرایطی مسلماً ایجاد وقفه‌ای به این بلندی، سمی مهلک است برای مربیان این تیم‌ها. نگه داشتن بازیکنان در شرایط لیگ بی تردید اصلی‌ترین وظیفه آنها در روزهای تعطیل خواهد بود و این در حالی است که می‌توانستند به جای این امر روی بهتر کردن شرایط تاکتیکی تیمشان کار کنند و به بهبود کیفیت فوتبال‌شان بیندیشند.
تعطیلی لیگ به سود هیچ تیمی نیست. حتی به سود تیم ملی هم نیست. شاگردان کی روش مسلماً در شرایط مسابقه آبدیده‌تر می‌شوند، ولی در حال حاضر شاهد برگزاری تمرینات تیم ملی با حضور 7 و 8 بازیکن هستیم!
برنامه‌های فدراسیون برگشت‌ناپذیربه نظر می‌رسند و فوتبال ایران مجبور است با این برنامه‌ریزی عجیب وغریب بسوزد و بسازد، اما آیا اینگونه به رشد کمی و کیفی فوتبالمان خیانت نکرده‌ایم؟ آیا اینگونه هم کمیت تماشاگران و هم کیفیت بازی‌هایمان رااز دست نمی‌دهیم؟ اینگونه می‌خواهیم رشد کنیم؟!
