اکنون سه سال از عمر دولت یازدهم گذشته است و این طور به نظر می‌رسد که هرسال با نزدیک شدن به فصل گرما، گویا اولین، آخرین و یا شاید سریع‌ترین راهکار برای مقابله با معضل بدپوششی در محافل عمومی توسل به ابزار اجبار اجتماعی باشد این درحالی است که رسیدگی به وضعیت حجاب و عفاف و استفاده از راهکارهای فرهنگی مناسب در این زمینه که منهای سلیقه دولتی ‌ها باشد تقریبا شبیه یک رویای دست نیافتنی شده است، از سوی دیگر با پیش انداختن نیروی انتظامی در این زمینه متأسفانه شاهد هجمه های بسیاری به این نیرو هستیم چنانچه در هفته ای که گذشت روزنامه های اصلاح طلب که دیگر گوش ما با آهنگ روزنامه‌های زنجیره ای در خصوص آنها بیشتر آشنا است در حمله ای ناجوانمردانه ای به طرح جدید نیروی انتظامی در مورد حجاب، به تمسخر این طرح پرداختند.

طرح امنیت اخلاقی نیروی انتظامی بیش از هرچیز در حوزه کشف حجاب در اتومبیل، مزاحمت خیابانی برای زنان و اموری از این دست مطرح شده است و تقریبا در زمانی که کسی دغدغه‌مندی رسیدگی به این وضعیت را در دل ندارد و سیاستمداران هم در هیاهوی آفتاب تابان برجام و بدعهدی طرف مقابل بیشتر به دنبال راه برون رفت از مشکلات اقتصادی هستند، تمسخر این طرح‌ها به خودی خود منجر به سخیف جلوه دادن آنها در میان مخاطبان می شود البته باید گفت مطابق معمول این روزنامه های اصلاح طلب بدون دادن طرحی در مورد جلوگیری از روند افزایش آسیب های اخلاقی و تنزل حجاب در جامعه، صرفا به تمسخر نیروی انتظامی پرداخته اند. این تمسخرها در حالی صورت می‌گیرد که بیشترین هجمه و لطمه به حجاب در زمان دولت دوم خرداد به کشور وارد شده است، هنوز اذهان عمومی زنانی را به خاطر دارند که در دولت اصلاحات دارای مناصب و پست های دولتی بودند و آن روزها چهره هایشان با حجاب در قاب ذهن مردم نقش بسته شده بود و بعد از گذار از دوران اصلاحات و به ویژه با روشن شدن آتش فتنه 88 آنها به غرب گریختند و کشف حجاب کردند چنانچه امروز هم می توانیم با نیم نگاهی به صفحه های شبکه های اجتماعی برخی از زنان سیاستمدار نظیر فریبا داوودی مهاجر و یا روزنامه نگاران اصلاح طلب مانند مسیح علی نژاد دلیل این هجمه ها به طرح های تقویت کننده حجاب را دید، هجمه هایی که یک سر آن در داخل توسط عناصر داخلی وابسته کلید خورده و سر دیگر درست در لندن و از شبکه های ماهواره ای مانند بی بی سی و صفحه های شبکه های اجتماعی مثل کمپین آزادی های یواشکی دنبال می شود و تنها کافی است یک نظر به این سیر نگاه کنیم تا فصل مشترک این دو جریان دستمان بیاید.

اما در مقوله گشت ارشاد و یا طرح های امنیت اجتماعی دولت هرگز نباید به شکل مستقیم خود را مداخله دهد بلکه با تقویت سازمان های مردم نهاد و به عبارت بهتر جبهه های فرهنگی مردمی و با مشارکت همگانی موضوع را به بهترین نحو مدیریت غیرمستقیم نماید؛ دولت تدبیر نیز در این فرصت باقی مانده می‌بایست رنگ اعتدال به وضعیت حجاب داده و جامعه را به وضعیت پایداری برساند؛ وضعیتی که آموزش صحیح و کاربردی در آن حرف اول را می زند و مشارکت عمومی و همدلی دیگران آن را تشکیل می‌دهد به هرحال فرصت اندک است و کار برای انجام دادن بسیار...