کودک انسان مثل تمام موجودات و حتی خیلی بیشتر از آنها نیازمند مراقبت و محبت است. ما باید با کودکمان بازی کنیم، او را به گردش ببریم، دست محبت بر سرش بکشیم، ولی باید حد تعادل را رعایت کنیم تا در روند تربیت او در بزرگسالی خللی وارد نشود و مطابق فرمایش پیامبر(ص): «فرزندانتان را محترم بشمارید و به نیکوترین وجه آنها را تربیت کنید تا آمرزیده شوید.»
اکرم یافتیان- بعد از نوشتن آخرین گزارش، پرونده ها را مرتب کرد، چشمش از بین حفاظ های آهنی پنجره به ستاره ها افتاد، دلش گرفته بود. در فکر فرو رفت کاش بچه هایش مثل تمام آدم های دیگر می‌توانستند آزادانه هر کجایی که می‌خواستند برودند. مشکل موجود در این پرونده ها نان شب نبود؛ با کم و زیادش می شد زندگی کرد، فرقی نمی‌کند نان شب، جوجه کباب باشد یا لقمه ای نان خشک، مهم قیدی بود که کنار اسم این مرکز آمده بود؛ اصلاح و تربیت. بزرگترین مشکل بچه ها تربیت غلطی بود که از نان شب برایشان واجب تر بود. چرا که خیلی ها در خانواده متمول و روشنفکرنما رشد کرده و حالا درگیر بزه اجتماعی شده بودند و این علامت سؤالی بود که تمام وقت در ذهن او نقش بسته بود که آیا کانون اصلاح و تربیت می تواند آن گنج گمشده را به آنها هدیه بدهد؟! کودک تحت‌تأثیرخانواده خویش قراردارد و از آن تأثیر می پذیرد بنابراین، خانواده می تواند هم سازنده باشد و هم تباه کننده و ویران کننده. محیط خانواده چون دانشگاهی است که در آن درس زندگی، انسانیت و اخلاق و یا ضد این دو، داده می شود. پس عامل خانواده برای کودک تعیین کننده و سرنوشت‌ساز است. کودک در کنار مادر از او درس زندگی می گیرد و عشق و محبت را می‌آموزد. او از پدر درس اقتدار و انضباط و کیفیت موضع گیری در برابر مسائل حیات اجتماعی را می‌آموزد. نقش مادر در تربیت و رفتار کودک به مراتب بیشتر از پدر است چرا که رابطه وراثتی پدر با کودک پس از انتقال نطفه پایان می پذیرد، درحالی که رابطه وراثتی مادر با فرزند در مدت حمل و حتی پس از آن و در تمام مدتی که طفل از مادر تغذیه می کند، ادامه می‌یابد. کودک تا رسیدن به سن مدرسه در خانه و در کنار مادر است و از او درس می پذیرد و مادر محرم راز و طرف مراجعه و پناهگاه کودک است. در واقع کار تربیت دشوار است و کار ساختن انسان دست‌کم از مرحله جنینی او آغاز می‌شود و تا لحظه مرگ ادامه می‌یابد. اگرتنها حق کودک را هم تربیت او بدانیم نیز باید به آن همت گماریم و در این راه مشقات و رنج‌هایی را تحمل کنیم. ما در راه تربیت نسل و رساندن آنان به مقصد، نیاز به مربیانی آگاه و دلسوز و فداکار داریم. مربیانی که خود تربیت یافته و دارای کفایت و لیاقت باشند و اصل تدریجی بودن تربیت را در پرورش کودکان همواره مدنظرداشته باشند. به امید آنکه والدین مربیان واقعی و دلسوز نسل جدید باشند و در این راه از هیچ تلاشی دریغ نکنند. از مهم‌ترین وظایفی که هر خانواده‌ای باید از آن اطلاعات فراوانی داشته باشد و بسیار دقیق عمل کند روش برخورد با کودک و فرزند است زیرا شخصیت فرزندان به خصوص کودک در حال رشد و تکامل است و اگر با او رفتارهای نامناسب داشته باشند و یا اینکه در موقع نیاز او را امر به نیکی و نهی از بدی ها نکنند اثرات بسیار مخربی در روان او باقی خواهد گذاشت. کودک انسان مثل تمام موجودات و حتی خیلی بیشتر از آنها نیازمند مراقبت و محبت است. ما باید با کودکمان بازی کنیم، او را به گردش ببریم، دست محبت بر سرش بکشیم، ولی باید حد تعادل را رعایت کنیم تا در روند تربیت او در بزرگسالی خللی وارد نشود و مطابق فرمایش پیامبر(ص): «فرزندانتان را محترم بشمارید و به نیکوترین وجه آنها را تربیت کنید تا آمرزیده شوید.»