ما از سال 1353 که برای اولین‌بار در جام ملت‌ها شرکت کرده و از فیلیپین شکست خوردیم تا به حال در هیچ مسابقه دیگری مقابل این تیم نباخته بودیم. این‌بار فیلیپین در خانه خود بازی می‌کرد و کیفیت کار را برای میزبانی بالا برده بود اما تنها گرفتن سهمیه جهانی هم توفیق بسیار خوبی برایشان به‌شمار می‌رفت. موضوع مهم برای تیم ما این بود که با صلابت در بازی‌ها شرکت کرده و قدرت آن بالاتر از همه بود. بسیاری تصور می‌کنند که تیمهای آسیایی دیگر ضعیف‌تر شده‌اند، در حالی که این قدرت ما بود که فراتر از تیمهای دیگر رفت و باعث پیروزی با اختلاف زیاد مقابل آنها شد.
ما در مجموع یک یا دوبار تهدید شدیم که با ترفندهای مربیان جلوی آن را گرفتیم. با توجه به کیفیت کار بالاتر، تیم ایران به عنوان یک تیم بلامنازع و بدون باخت در سطح آسیا مطرح شد. حضور حامد حدادی در تیم بسیار باارزش بود. حدادی این‌بار بهتر از هر دوره ظاهر شد و در جای مناسب، کار خود را انجام داد. از طرفی فداکاری همه در تیم ما مشهود بود.
برای مثال صمد با فداکاری خود و پاس‌های منجر به گل بیشتر، نقش اساسی را در تیم ایفا می‌کرد. البته نباید از نقش کامرانی در این موفقیت بگذریم. مهدی کامرانی بهتر از هر دوره دیگری در رأس دفاع مقابل تمام ضدحملات قرار می‌گرفت و با جسارت و قدرت جنگندگی خود در شرایطی ایده‌آل قرار داشت. همچنین «اوشین ساهاکیان» هم در این مسابقات اوشین دیگری بود. او از نظر جنگندگی، توان بالا و کمک به دیگر پست‌ها شاخص بود. در نهایت آفاق هم با توانایی‌های شوتزنی خود و پرتاب‌های لحظه‌ای به موقع شرایط بهتری را برای تیم به‌وجود می‌آورد. با این شرایط باید بگوئیم که آسیا برای بسکتبال ما کوچک است و بسکتبال ایران از این پس به عرصه جهانی فکر می‌کند.
* کارشناس بسکتبال
