استرالیا، ژاپن، کره جنوبی و... با یک شکست تیم نوجوانان خود را رها نمی‌کنند زیرا بی توجهی به تیمهای ملی پایه به نوعی خودکشی تدریجی فوتبال هر کشوری به حساب می‌آید. کما این که فوتبال ایران سالهاست با فقر بازیکن مستعد و افت تیم ملی بزرگسالان خود روبروست. اغراق نیست اگر این افت را به پای خودکشی تدریجی مسئولان فوتبالمان بگذاریم.
دانیال فدایی - علی دوستی مهر در کارنامه مربی‌گری خود در تیم ملی نوجوانان سابقه قهرمانی در آسیا را دارد. او به خوبی تیمش را آماده می‌کند و با شناسایی جوانان مستعد همواره در حال خدمت‌رسانی به فوتبال ماست. البته علی دوستی مهر در مسابقات اخیر قهرمانی نوجوانان آسیا نیز تیم لایق و شایسته‌ای را ساخته و پرداخته کرده بود اما کم تجربگی شاگردانش، قهرمانی را از ایران گرفت. تیم ملی نوجوانان در مرحله نیمه نهایی مسابقات قهرمانی نوجوانان آسیا با نتیجه 3 بر 2 به ازبکستان باخت تا قهرمانی را از دست بدهد، هر چند به جام جهانی صعود کرد.
حال پس از پایان رقابت‌های قهرمانی آسیا، تب تیم نوجوانان و علی دوستی مهر فروکش کرده و کمتر خبری از این تیم به گوش می‌رسد. مسئولان فدراسیون هم آن قدر سرشان گرم بازی با کره جنوبی است که تیم دوستی مهر را فراموش کرده‌اند و...
البته چنین وضعیتی را بارها در فوتبال ایران تجربه کرده‌ایم. آیا تا کنون از خود پرسیده‌اید که چرا سالهاست از صعود به المپیک باز می‌مانیم؟ علت ناکامی‌های پی در پی فوتبال ما در بازیهای آسیا چیست؟ و به چه دلیلی هیچ پدیده جوانی در این فوتبال رو نمی‌شود؟
شاید علت اصلی این ناکامی‌ها را باید در بی اعتنایی مسئولین و رسانه‌ها به تیمهای پایه جستجو کرد. آنجایی که در مرحله مقدماتی مسابقات قهرمانی نوجوانان آسیا، آن هم به میزبانی ایران هیچ یک از شبکه‌های تلویزیونی تمایلی به پخش بازیهای شاگردان دوستی مهر از خود نشان نمی‌دهند. وقتی هم که دوربینی، میکروفونی، عکس و تبلیغاتی در کار نباشد، مسئولان هم به خود زحمت نمی‌دهند تا بازیهای نوجوانان را از نزدیک به تماشا بنشینند و باور بفرمایید اگر چند مصاحبه مهدی مهدوی‌کیا در حمایت از این تیم نبود، همان اندک چهره‌های سرشناس فوتبال و ورزش ما هم رغبتی به حضور در ورزشگاه محل برگزاری مسابقات نوجوانان از خود نشان نمی‌دادند!
راستش را بخواهید تمام این مسائل واقعیت‌های فوتبال ماست. چندی پیش یکی از بزرگان فوتبال می‌گفت: همین استرالیا که به ما باخت، چند سال بعد همین تیم ایران را در رده بزرگسالان شکست می‌دهد!
لابد می‌دانید چرا؟ استرالیا، ژاپن، کره جنوبی و... با یک شکست تیم نوجوانان خود را رها نمی‌کنند زیرا بی توجهی به تیمهای ملی پایه به نوعی خودکشی تدریجی فوتبال هر کشوری به حساب می‌آید. کما این که فوتبال ایران سالهاست با فقر بازیکن مستعد و افت تیم ملی بزرگسالان خود روبروست. اغراق نیست اگر این افت را به پای خودکشی تدریجی مسئولان فوتبالمان بگذاریم.
حال پس از پایان رقابت‌های قهرمانی آسیا، تب تیم نوجوانان و علی دوستی مهر فروکش کرده و کمتر خبری از این تیم به گوش می‌رسد. مسئولان فدراسیون هم آن قدر سرشان گرم بازی با کره جنوبی است که تیم دوستی مهر را فراموش کرده‌اند و...
البته چنین وضعیتی را بارها در فوتبال ایران تجربه کرده‌ایم. آیا تا کنون از خود پرسیده‌اید که چرا سالهاست از صعود به المپیک باز می‌مانیم؟ علت ناکامی‌های پی در پی فوتبال ما در بازیهای آسیا چیست؟ و به چه دلیلی هیچ پدیده جوانی در این فوتبال رو نمی‌شود؟
شاید علت اصلی این ناکامی‌ها را باید در بی اعتنایی مسئولین و رسانه‌ها به تیمهای پایه جستجو کرد. آنجایی که در مرحله مقدماتی مسابقات قهرمانی نوجوانان آسیا، آن هم به میزبانی ایران هیچ یک از شبکه‌های تلویزیونی تمایلی به پخش بازیهای شاگردان دوستی مهر از خود نشان نمی‌دهند. وقتی هم که دوربینی، میکروفونی، عکس و تبلیغاتی در کار نباشد، مسئولان هم به خود زحمت نمی‌دهند تا بازیهای نوجوانان را از نزدیک به تماشا بنشینند و باور بفرمایید اگر چند مصاحبه مهدی مهدوی‌کیا در حمایت از این تیم نبود، همان اندک چهره‌های سرشناس فوتبال و ورزش ما هم رغبتی به حضور در ورزشگاه محل برگزاری مسابقات نوجوانان از خود نشان نمی‌دادند!
راستش را بخواهید تمام این مسائل واقعیت‌های فوتبال ماست. چندی پیش یکی از بزرگان فوتبال می‌گفت: همین استرالیا که به ما باخت، چند سال بعد همین تیم ایران را در رده بزرگسالان شکست می‌دهد!
لابد می‌دانید چرا؟ استرالیا، ژاپن، کره جنوبی و... با یک شکست تیم نوجوانان خود را رها نمی‌کنند زیرا بی توجهی به تیمهای ملی پایه به نوعی خودکشی تدریجی فوتبال هر کشوری به حساب می‌آید. کما این که فوتبال ایران سالهاست با فقر بازیکن مستعد و افت تیم ملی بزرگسالان خود روبروست. اغراق نیست اگر این افت را به پای خودکشی تدریجی مسئولان فوتبالمان بگذاریم.
