«امّا بعد، خداوند سبحان آنگاه که آفریدگان را می‌‏آفرید، از طاعتشان بی‏نیاز بود و از نافرمانیشان در امان، زیرا نافرمانی بندگان، ناچیز‌تر از آن است که بر آستان با عظمت ربوبی اثری بگذارد و یا زیانی وارد کند، و نیز از اطاعت آنان نفعی عاید او نگردد.

دیدگانشان را از حرام می‌‏پوشانند، و گوش‌هاشان را بر دانش سودبخش می‌‏گشایند و به گوش جان می‌‏نوشند. در هنگامه مصیبت و بلا، چونان زمان نعمت و رفاه، جانشان لبریز از ایمان و آرامش است. و اگر نبود اجل مقرّر الهی بر آنان، حتّی یک لحظه هم‏ جانشان در جسمشان تاب نمی‌‏آورد و به عالم قدسی پرواز می‌‏کرد، از بس که مشتاق ثواب الهی و ترسان از عذاب خداوندند.»