«علیرضا حیدری» به تازگی گفته است: من با فدراسیون رسول خادم دست یا علی دادم و به کشتی آمدم. بیش از 20 ماه است که در خدمت کشتی هستم. هر مسئولیتی دادند رفتم و قبول کردم. چرا؟ چون خودم را مدیون کشتی می‌دانم و باید دین خود را ادا کنم. اصلا نیازی هم به حکم ندارم؛ اما چرا با من بازی می‌کنند؟!
هر چند مرد «6» مداله کشتی آزاد کشورمان در جهان و المپیک تواضع و فروتنی به خرج می‌دهد، اما حیای ورزش ایران کجا رفته است؟
«علیرضا رضایی» در گفتگوی فدراسیون کشتی توپ را به زمین وزارت ورزش و جوانان انداخته و می‌گوید: وزارت ورزش و جوانان مسئول این موضوع است. اگر وزارت ورزش و جوانان مشکلی با این مسئله دارد اعلام کند تا ما مدارک خود را ارسال کنیم!
از سوی دیگر «حسنی خو» مدیر کل حراست وزارت ورزش و جوانان هم مقابله به مثل کرده و جواب می‌دهد: «وزارت ورزش و جوانان هیچ هیچ‌گونه کوتاهی نکرده و اصلا مقصر نیست!
این وسط دو سوال عمده به وجود می‌آید؛ 1- مگر فدراسیون کشتی «علیرضا حیدری» را از میان گزینه‌های مختلف انتخاب، تایید و معرفی نکرده است؟ صددرصد او مورد تایید فدراسیون کشتی بوده است. پس چرا هنوز پس از 2 سال حکمی برای «حیدری» صادر نشده است؟
2- اگر وزارت ورزش برای «علیرضا حیدری» حکمی نزده بدین معنا است که صلاحیت او را تایید نکرده است. به چه دلیلی در این مدت طولانی به او اجازه فعالیت رسمی دادند؟ البته باید به روحیه پهلوانی «علیرضا حیدری» هم آفرین فرستاد که با ایثار و از خود گذشتگی عنوان می‌کند:
«با توجه به اینکه در سال منتهی به المپیک هستیم و کشتی هم باید بدون حاشیه خودش را برای درخشش در این رقابت‌ها آماده کند، بنابراین بنده احساس مسئولیت کرده و فعلاً هیچ حرفی نمی‌زنم هر چند خیلی حرف‌ها دارم!
با شنیدن این اخبار و صحبت‌ها فقط بایدتاسف خورد برای ورزشی که نخبه‌کش است. ورزشی که تا «علیرضا حیدری» و «علیرضا حیدری»ها می‌توانند روی تشک بروند و مدال کسب کنند آنها را همه جوره تایید می‌کند، اما وای به حال روزی که خداحافظی کند. آن وقت به جای قدرشناسی و استفاده از تجارب ارزشمند امثال «علیرضا حیدری» از روی جسارت، تنگ نظری و غرض ورزی با اعتبار آنها بازی می‌شود.
