علی درخشان

به‌نظر می‌رسد بحث خصوصی‌شدن دو باشگاه استقلال و پرسپولیس یک راه میانبر است برای تبلیغات و یا به تعبیری هرچیزی که بشود با آن شعار داد یک رویه تکراری شده است!

واقعاً چرا هر چهار سال یکبار و آن هم در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری باید بحث واگذاری دو باشگاه استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی مطرح شود؟ به‌راستی به چه دلیل این موضوع به تازگی پیش کشیده می‌شود؟تا به حال هیچ به این سؤال فکر کرده‌اید؟ اگر هم فکر نکرده‌اید مشکلی نیست، ما به جای شما خواننده گرامی این کار را کرده‌ایم و حالا می‌خواهیم ماحصل تفکرات خود را در اختیارتان بگذاریم:خصوصی‌شدن دوباشگاه استقلال و پرسپولیس چیز خوبی است، اصولاً می‌توان هر پُزی داد و هر ژستی با مطرح کردن این بحث گرفت، حتی می‌توان پای مردم، بازار بورس و پیشکسوتان و هواداران را وسط کشید اما بعد چه می‌شود؟هیچی! این شعار فقط تا پایان انتخابات کاربرد دارد! بعد از برگزاری انتخابات می‌توان به راحتی زیر همه چیز زد و تمامی وعده و وعیدها را به فراموشی سپرد، کمااینکه اخیراً در خبرها داشتیم که وزارت ورزش و جوانان و مسئولین باشگاه‌های مردمی استقلال و پرسپولیس روند خصوصی‌سازی این دو باشگاه را مثبت ارزیابی کرده و وعده داده‌اند که سهام استقلال و پرسپولیس در اردیبهشت ماه سال آینده به مردم عرضه خواهد شد! توضیحاً عرض کنیم که اغلب آگاهان به‌خوبی می‌دانند شرکت‌های زیانده هیچ‌وقت نمی‌توانند وارد بازار بورس شوند. ناگفته پیداست دو باشگاه استقلال و پرسپولیس هم سالیان سال است که زیانده به‌شمار می‌روند.به‌رغم آنکه دولت هر ساله میلیاردها تومان پول به این دو باشگاه تزریق می‌کند، با این حال استقلال و پرسپولیس جزو باشگاه‌های مقروض و بدهکار به‌حساب می‌آیند و عملاً امکان ورود به بازار بورس را ندارند! البته تنها راه فروش سهام دوباشگاه در بازار بورس مثبت‌شدن‌ تراز مالی این دو باشگاه پرطرفدار است که در حال حاضر به شدت منفی است؛ بنابر این شاید دوستان بخواهند برند استقلال و پرسپولیس را همچون داماش، راه‌آهن و یا ملوان به بخش خصوصی واگذار کنند که بعید است چنین اتفاقی هم بیفتد. به هر حال در راستای تبلیغات هرچه بیشتر، دوستان دارند زحمت می‌کشند و... باقی‌اش را همه می‌دانیم!