جواد فرحبخش

 پرده اول:  تراژدی قیمت

قریب به دوسال از افزایش قیمت خودرو در کشورمان می‏گذرد که نابهنگام قیمت‏های خودرو به صورت نجومی و خارج از دایره عقل و منطق سیر صعودی خود را در زمان کوتاهی طی کرد وخیلی ها ترکیدن این حباب فرضی را خوشباورانه انتظار می‏کشیدند غافل از اینکه این حباب ترکیدنی نیست.

چطور ممکن است که در طول سالیان متمادی قیمت یک سری از خودروهای ساخت داخل تفاوت چندانی نکند و سیر صعودی تورم آن متعارف باشد؛ اما ظرف مدت کوتاهی 100درصد به قیمت بعضی از این خودروها به بهانۀ تحریم‏ها افزوده ‏شود. مگر نه اینکه این خودروها ساخت شرکت‏های خودروسازی کشورمان می‏باشند و لوازم آنها در همین آب و خاک تولید می‏شود و.... دولت گذشته برای گذار از این چالش با عوض کردن چند مدیر و دادن یک سری توضیحات دل‏خوش کننده به مردم این تفکر را حاکم کرد که به زودی قیمت خودرو ثابت خواهد شد. اما با کمال تعجب این قیمت‏ها بی هیچ تغییری به ثبات رسید!

   پرده دوم: تراژدی صنعت

چندی پیش رسانه‏ ها این مطلب را در بوق و کرنا کردند که ریاست محترم جمهور آقای احمدی‏ نژاد از موتوری کاملاً ملی و ایرانی پرده ‏برداری نموده‏ اند؛ اما ناباورانه تا به امروز به انتظار استفادۀ از این موتور که ساخته و پرداخته مختصات پرافتخار مملکت خودمان است در یکی از خودرو های به ظاهر ملی نشسته‏ ایم! اما دریغ از یک ماشین که چهارچرخش به اهتمام این موتور گرانمایه بچرخد. لاجرم این تصور به وجود می‏آید که شاید رئیس محترم جمهور از ماکت این موتور ارزنده پرده برداشته‏ اند؟!

جای بسی مباهات است که امروز کشور ایران یکی از بزرگترین سازندگان و تولیدکنندگان اتومبیل در منطقه است. با دارا بودن پلت‏فرم های ملی مشتمل  بر
خودروهای سمند، رانا و تیبا که همین خودروهای ملی از موتور ملی بی‏بهره‏اند. پس نتیجه اینکه مهندسان و طراحان محترم صنعت خودروسازی کشور مان تنها بدنه خودروها را طراحی می‏کنند که آن هم در بیشتر مواقع از امنیت و استانداردهای بین‏المللی بی‏بهره است.

همان طور که می‏دانیم کشورهایی که صاحب فناوری در تولید خودرو می‏باشند و 80درصد بازار خودرو دنیا را در اختیار دارند. هر سال از هر مدل خودرو خود یک کلاس تازه با فناوری‏های به روز شده روانه بازار می‏کنند؛ تا نیاز مشتری‏های خود را برطرف سازند. در کشور ما تنها یک مدل از یک خودرو ساخته می‏شود و اگر هم هرچند سال یا بار کلاس دیگری از آن روانه بازار می‏شود، متأسفانه تنها به تغییر شکل دسته‏ دنده یا تغییر فرم لب کفی‏ها و تغییر اندازه چراغ‏ها بسنده می‏شود. نتیجه اینکه مشتری بی‏گناه دیگر هیچ گونه حق انتخابی ندارد و با وجود تمام این کمی‏ها و کاستی‏ها، قیمت‏ها هنوز هم به طور مضحکی بالاست.

   پرده سوم: تراژدی رقابت

فرض را براین بگیریم که مدت یک سال دولت حق گمرک خودرو را حذف نماید و واردات خودرو  را آزاد سازد؛ آیا تولیدکننده‏های داخلی خودرو توان رقابت با کیفیت و قیمت رقبایشان را خواهند داشت، مطمئناً خیر. به جرأت می‏توان گفت که حتی توان رقابت با کشورهای آسیایی را هم نداریم، پس باید چاره‏ای اندیشید.

 آیا کشور ما توانمندی‏های لازم برای رسیدن به جایگاهی تثبیت شده در بین خودروسازان منطقه را ندارد و آیا نیروی انسانی و فنی را در اختیار نداریم. جواب به این سئوال بسیار ساده است، البته که این توانمندی‏ها را داریم اما درست هدایت نشده و به کار گرفته نشده‏اند.

خوشبختانه  در کشور به هیچ بابت از نظر مواد اولیه دچار کمبود نیستیم و تنها باید با ایجاد کارخانه‏های پایه در حوزه و قطعه‏سازی نیاز کشور را در این مورد تأمین سازیم و متخصصان و مهندسان این حوزه باید با مدنظر قرار دادن طراحی قطعه‏سازی کشورهای صاحب فن طرح‏های ابداعی خود را به تولید انبوه برسانند که دارای استانداردهای بین‏المللی باشد.

در زمینه نرم‏افزاری و سخت‏افزاری صنعت خودروسازی به صورت پایه‏ای تغییراتی در شکل و نوع محصولات جانبی خودروها صورت پذیرد و بر صنعت مونتاژ بجای تولید خط بطلان بکشیم تا به سمت تولید کاملاً ایرانی پیش برویم.

در مبحث خط تولید طراحی و اجرای دستگاه‏های خط تولید خودرو، مهندسان محترم و طراحان متخصص، خط تولید کاملاً مکانیزه ملی را طراحی و در اختیار صنایع کشور قرار دهند.

زمانی که تمام مراحل ساخت یک خودروی دارای فناوری روز جهان از استخراج مواد معدنی و تولید ورق فلز تا خروج نهایی خودرو از خط تولید و تحویل آن به مشتری همه به طور کامل در کشور خودمان طراحی و اجرا شد؛ آن زمان است که می‏توانیم نام خودروی ملی ایرانی را با افتخار در بازارهای جهانی به ثبت برسانیم و مسلما این رخداد مهم نیازمند کاری مستمر و تخصصی و آموزش نیرو با تجربیات و تخصص ملی و میهنی می‏باشد.