زیاد از آن زمان ها دور نشده ایم که صدای چهار پنج بچه که در حال بازی بودند، از خانه های حیاط دار تا آن سمت کوچه می آمد و حیات یک خانه با صدای آنها معنا پیدا می کرد، آن سال ها هنوز روی همه چیز برچسب فرزند کمتر زندگی بهتر زده نشده بود، پیت روغن، قوطی رب و هر چیز بسته بندی خوراکی را که باز می کردی عذاب وجدان نمی گرفتی که قاشق سوم و چهارم را برای فرزند سوم به بعد پرکنی و خدا بدهد برکت...

آن سال ها همه خانواده ها کم بچه بودن را عیب می دانستند، هیچ زنی از اینکه دست چند بچه ریز و درشت را بگیرد و با آنها این طرف و آن طرف برود، احساس خجالت نمی کرد و کسی به بهانه اینکه خرج و دخلش به هم نمی خواند، از زیر بار اولاد آوردن نمی گریخت.

طبیعی است همه خرج خانه بیشتر به عهده مرد بود و زن مادر فرزندان خانه بود، یعنی دو وظیفه مهم خانه داری و فرزند پروری به اسمش سند خورده بود، اما به یکباره چه اتفاقی افتاد که این
سال‌ها اگر کسی بیشتر از دو فرزند داشته باشد، در نگاه همه انگار جنایتی لاینحل را مرتکب شده این در حالی است که در فرهنگ دینی و بومی ما این حقیقت که روزی رسان خدا است باعث تحرک و پویایی جامعه می شود، چه اتفاقی افتاد که این سال ها مادر بودن برای
خیلی‌ها شبیه یک مشکل جلوه می کند به هر حال یکی از پایه های فرزند آوری و فرزندپروری زن است و زنان می توانند با جایگاهی که در خانه و خانواده دارند جامعه را از خطری که بارها و بارها توسط امام خامنه ای به جامعه تحت عنوان خطر پیری جمعیت گوشزد شده است نجات دهند و تا کار از کار نگذشته همه با هم کاری کنیم.