محمدصالح زندی- در زندگانی ممکن است لحظاتی برای آدمی حادث شود که بالاجبار یا بالاختیار، قید تمامی مجاهدت ها و اندوخته های گذشته اش را بزند و از صفر آغاز کند.
بسیار اتفاق افتاده است که فردی با سختی بسیار سنگ روی سنگ می گذارد و ذره ذره انباشته می کند و رج به رج می بافد و ... اما به ناگاه هوس می کند که تمام آن مرارت ها و مشقت ها را با تلنگری کوچک و به دست خویش از بین ببرد!
در وهله نخست، شاید ارتکاب چنین عملی احمقانه انگاشته شود اما با اندکی تأمل می توان به جوانب مثبت آن نیز پی برد، چراکه از صفر شروع کردن و نادیده انگاشتن تلاش های سابق از دو جنبه قابل بررسی است. اول اثرات مثبت و ثانیاً تأثیرات منفی.
اگر که بخواهیم از جنبه منفی شروع کنیم، خداوند به زیبایی در مصحف شریفش از «الذین حبطت اعمالهم» یاد کرده و تشبیهی هوشمندانه را متذکر شده است.
باری متعال در تشریح این قبیل افراد، اعمالشان را در حکم مزرعه پربار گندمی می پندارد که با وزش آرام بادی گرمسیری به تلی از خاکستر بدل می گردد!
البته ناگفته نماند که در توصیف افرادی که مشمول حبط اعمال می شوند، مقدمات و مؤخراتی ملحوظ است اما چه بسا افرادی هستند که همچون تمثیل قرآنی فوق، آتش به خرمن خود می اندازند و بی هیچ توجه و دلیل قانع کننده‌ای، حسنات خویش را مبدل به سیئات می نمایند که این خود از جمله تأثیرات منفی برخی «خود ویرانی»ها به‌شمار می‌رود!
اما محتمل است که «خود ویرانی» برخلاف بار معنایی و لغوی منفی‌اش، اثرات و برکات مثبتی را نیز در پی داشته باشد!
در همین ارتباط نیز نبی اکرم(صل الله علیه و آله و سلم) حدیثی بی بدیل و تمثیلی بی نظیر را در این باره اظهار می دارند.
ایشان چنین می فرمایند که شایسته است که ترک دنیا و عدم دلبستگی به ظواهر آن را از کودکان و خردسالان آموخت چراکه ایشانند که در ملاعب خویش، سازه ای را با تحمل رنج و سختی بسیار می سازند و بلافاصله پس از اتمام بازی‌شان، به‌دست خود آن را ویران نموده و خراب می کنند و نه تنها متأثر و ناراحت نمی شوند بلکه شادمانه به کاری دیگر اشتغال می یابند.
از این رو می توان دریافت که در پس هر از مبدأ آغاز کردن و هر از صفر شروع نمودنی، شاید خیر و برکتی نهفته که آدمی از آن بی‌اطلاع باشد!
چه بسا اگر «حر بن یزید ریاحی» به جمع انصار الحسین(سلام الله علیه) نمی پیوست و انباشته ها و مجاهدت هایش در جبهه امویان لعین را پیگیری می نمود، آنگاه ارتقا مقام لشکری می یافت و هبه و صله دریافت می کرد و دنیایش را آباد می نمود اما چنین نکرد و متاع قلیل دنیا را با متاع کثیر آخرتش تعویض ننمود و شد آنچه باید می شد.
در دنیای امروزی نیز بسیار شنیده ایم که فلان دانشجو بعد از چند سال تحصیل در بهمان رشته تحصیلی، از دانشگاه انصراف داد و رشته دیگری را پیگیری نمود و هم اکنون سیل درآمد است که به سمتش سرازیر می‌شود و ...
آری چه بسا اگر «محمدحسین بهجت تبریزی (استاد شهریار)» در همان رشته پزشکی تداوم تحصیل می داد، دیگر «منظومه حیدر بابا» و «علی ای همای رحمت» سروده نمی شد!
غرض آنکه بهتر است گهگاهی آدمی حتی برای امتحان خودش هم که شده، ساخته هایش در شئون مختلف زندگی را به دست خویش ویران نماید و از برخی قیود رهایی یابد تا بیش از پیش قدردان داشته‌ها و اندوخته‌هایش بوده و خدای را از این جانب بیشتر شکرگزار باشد.
از این رو با توجه به قرارگیری در ایام پر برکت رمضان الکریم، جا دارد که برای ویران نمودن منیّت‌هایمان پیشقدم شویم و رنج و مشقت عدم تبعیت از صراط شیطان، امحای معاصی و ترک لذایذ را به جان بخریم؛ تا باشد که مورد پذیرش و آمرزش ایزد سبحان قرار گیرد.
