به همین دلیل است که فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش سخت در پی آن هستند که میزبانی جام ملتهای آسیا در سال 2019 را از آن خود کنند و تیم‌های هم‌قاره‌های را به ایران بکشانند. مسلم است که برگزار شدن این مسابقات، آرزوی همه ما فوتبالی‌هاست، اما آیا این اتفاق رخ می‌دهد؟
در حال حاضر و پس از آنکه کشورهای مالزی، میانمار و لبنان درخواست میزبانی این مسابقات را پس گرفتند، کشورهای ایران، عربستان، چین، تایلند، امارات، بحرین، کویت و عمان نامزدهای باقیمانده این رویداد بزرگ هستند. این نام‌ها را دوباره به خاطر بیاورید و خودتان قضاوت کنید که با چه کشورها و نام‌های بزرگی در رقابت هستیم!
برگزاری رقابت‌های بزرگی چون جام ملتهای قاره، به عوامل متعددی بستگی دارد و AFC هنگام اعطای میزبانی به کشوری خاص، مسائل زیادی را تحت بررسی قرار می‌دهد و اینکه با کدام امکانات می‌خواهیم در برابر حریفانی چون چین، عربستان، امارات، کویت و... قد علم کنیم؟
فوتبال ما در حالی به حیات خود ادامه می‌دهد که هنوز نیمی از تیم‌های‌مان فاقد استادیوم اختصاصی هستند و هنوز پرواز‌های داخلی‌مان نظم و تربیت پیدا نکرده! سرعت اینترنت پایین است! استادیوم‌ها فاقد امکانات و استاندارد‌های لازم هستند! در چنین شرایطی آیا بهتر نیست به فکر بهینه کردن فوتبال‌مان باشیم و کاری را دنبال کنیم که در توانمان است؟!
فدراسیونی که برای فرستادن ملی‌پوشانش به شهرستان، مشکل مالی دارد، بهتر است اصلاً سراغ برگزاری چنین مسابقاتی نرود!
سئوالی که در این رابطه مطرح می‌شود، این است که چه باید کرد؟ میزبانی جام ملتهای آسیا مهم است، اما سامان دادن به این نابسامانی‌های فوتبال خیلی مهمتر از میزبانی جام ملت‌هاست. پس نخست باید امکانات خود را تجهیز کنیم، سپس به دنبال میزبانی جام ملتهای آسیا باشیم.
