به راستی کشتی فرنگی و بهترین مربی این تیم را چه شد که چنین سرنوشت غم انگیزی یافت!؟
بخشی از پاسخ پرسش فوق را می‌توان در سن بالای فرنگیکاران ما و درصدی از ناکامی را حاصل ضعف بدنسازی ارزیابی کرد؛ اما آیا این تمام ماجراست و ما باید همه کم و کاستی‌ها را برآیند همین نکات فرض کنیم؟ حتما چنین است و عوامل یاد شده، نقش مهمی در شکست فرنگیکاران ما داشتند؛ اما به واقع این تمام ماجرا نیست. به نظر می‌رسد پشت پرده ناکامی کشتی فرنگی در المپیک حقایق دیگری پنهان شده باشد. حقایقی که شاید نتوان تمام زوایای آن را جستجو کرد و بازیافت. اختلافات پنهان و آشکار دست‌اندرکاران در فدراسیون طرف‌گیری و همراهی برخی جریانات تأثیرگذار از دو سوی دعوا، عدم صداقت و یکدلی در میان مسئولین، تک‌روی‌ها، دلخوری‌ها و نکات و مواردی از این دست باعث شده بود تا قهرمانان نیز بعضا تحت‌تأثیر چنین فضایی ناخواسته وارد بازی‌های بازیگران شوند. چهره‌هایی در هم، روحیه ضعیف، دوری از نشاط، بدن‌های کم توان و نفس‌ها خسته از جمله صفاتی است که می‌توان درباره ملی‌پوشان کشتی فرنگی به کار برد! که نباید زیر سایه شکست گم شود.
نامدارانی که فرو ریختند!
شکست چهره‌هایی چون حمید سوریان، امید نوروزی، حبیب‌اخلاقی و قاسم رضایی برای اغلب مردم ایران که کشتی‌ها را دنبال می‌کردند، شوک بزرگی بود. در این میان خصوصا ناکامی حمید سوریان در مقام یکی از نوابغ کشتی جهان دل بسیاری را به درد آورد. خصوصا آنگاه که حمید با چشمانی کم فروغ و بدنی خسته پشت بر تشک، دیده بودید. آسان دوخته بود دل عاشقان کشتی و دوستداران اسطوره کشتی ایران سخت لرزید! این آغاز نامبارک فرجامی ناخوشایند داشت؛ زیرا به دنبال سوریان دیگر فرنگیکاران هم یکی پس از دیگری شکست خوردند تا این توهم رنگ واقعیت به خود بگیرد که گفته‌اند، شکست اول ناکامی آخر را هم به دنبال دارد. در برزیل فرنگیکاران ما نشاط لازم را نداشتند، آنان گویی در خواب مبارزه می‌کنند. اغلب در دقایق پایانی دچار تنگی نفس و ضعف جسمانی می‌شدند. این درست که میانگین سنی نفرات اعزامی ما بالا بود؛ اما، بودند چهره‌های با تجربه و هم سن و سال کشتی‌گیران ما که توانستند با تکیه بر حربه جنگندگی، جسارت و استقامت به مدال و افتخار دست پیدا کنند.
بارها هشدار داده بودیم
بارها گفته و تأکید کرده بودیم که حساب المپیک با تمام مسابقات جداست. گفتیم نباید در باد پیروزی‌هایی چون جام جهانی و رقابت‌های آسیایی بخوابیم. تأکید کردیم رقبا شب و روز کار می‌کنند. جوانگرایی کرده‌اند. نفرات اصلی را در تمام مسابقات شرکت نمی‌دهند، اما ظاهرا گوش شنوایی وجود نداشت. برخی نقدهای سازنده را حمل بر مخالفت کردند و منتقدین را به باد عناد منصوب نمودند در نتیجه شد آنچه که نباید می‌شد و یکی از بدترین نتایج برای کشتی فرنگی رقم خورد. قطعا باید نتایج و عملکرد فرنگیکاران مورد بررسی و دقت نظر قرار گیرد. باید مشخص کنند که چرا هیچ‌گونه نظارت و باریک‌بینی در خصوص نحوه تمرینات، بدنسازی و مسائل دیگر مرتبط صورت نگرفته، چرا کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش در مقام متولیان وزرش به وظایف ذاتی خود عمل نکردند؟ و چراهایی که باید بعد از بازگشت تیم‌های ملی کشتی و برقراری آرامش پاسخ داده شود.
پس لرزه‌های شکست!
فرنگیکاران ایران بعد از پایان رقابت‌های خود در بازی‌های المپیک یکی پس از دیگری اعلام کناره‌گیری کردند. حمیدسوریان، سعید عبدولی و حبیب اخلاقی به‌طور روشن و دیگر نفرات به حکم ضرورت راهی جز تغییر مسیر در عرصه قهرمانی ندارند. هر چند برخی از این چهره‌ها بعدا خداحافظی خود را تکذیب کردند؛ اما به واقع جبر روزگار مسیر دیگری فرا روی ایشان نگذاشته. اشتباه ما این بود که طی سال‌های گذشته پشتوانه‌سازی لازم را انجام ندادیم. شاید هم کف‌گیر ته دیگ خورده باشد و ما پس از یک دوره طلایی فعالیت در عرصه این رشته ورزشی به سال‌های دور گذشته رجعت کرده و در آینده‌ای نزدیک نمی‌توان به داشتن تیمی مقتدر و ستارگانی بزرگ امیدوار باشیم. هر چه باشد کتمان نمی‌توان کرد که پس لرزه‌های این ناکامی پیامدهای بسیاری در پی خواهد داشت.
