اما آنچه موضوع حجاب را از یک سلسله موضوعات متفاوت‌تر می‌کند، رویکرد فرهنگی آن است، در اسلام به این موضوع فرهنگی با ظرافت و دقت بسیاری نگاه شده است و این موضوع فرهنگی همه‌جانبه‌نگر بیش از بیش حس خطر غرب و حتی کشورهای آسیای میانه را تحریک کرده و به همین خاطر است که حتی کشورهایی مانند آذربایجان، تاجیکستان و قرقیزستان که بیشتر جمعیت آنها را مسلمانان تشکیل می‌دهند به‌دلیل صلاحدید حکومت‌شان ملزم به رفع و کشف حجاب حتی با تمسک به قاعده اجبار اجتماعی هستند، این اجبارهای اجتماعی که در برخی از کشورها توأم با خشونت علیه زنان و دختران است، عمدتا منجر به نقض حقوق ابتدایی زنان به‌عنوان شهروند خواهد شد. حال آنچه در این میان ما را به سراغ اعظم نصیری کارشناس ارشد مطالعات زنان و حقوق می‌برد این سوال است که آیا مخالفت‌ها با حجاب و پوشش اسلامی زنان مسلمان در کشورهای اروپایی و همچنین تبعیض علیه آنان به دلیل داشتن حجاب اسلامی مغایر با حقوق بین‌المللی و حقوق بشر است یا خیر؟ وی در پاسخ به این سوال می‌گوید: «کشورهای غربی و دولت‌های اروپایی که به ظاهر شعار زندگی مسالمت‌آمیز سر می‌دهند و از گفتگوی بین ادیان و تمدن‌ها صحبت می‌کنند در عمل با برخوردهای قهری با موضوع حجاب به نوعی خودشان دروغ بزرگ خود را در این زمینه افشا می‌کنند؛ زیرا حجاب یکی از شعائر ادیان گوناگون است که در اسلام عینیت کاملی پیدا کرده است، ترس آنها از نفوذ اسلام به کشورهایشان عمده‌ترین علت مقابله آنها با حجاب است، از همین روست که شما شاهد وضع قوانین سخت‌گیرانه در مدارس دخترانه، دانشگاه‌ها و حتی خیابان‌های کشورهایی هستید که با اسلام حکومتی به‌شدت دچار چالش هستند، در حقیقت این قوانین آنها ناشی از سکولاریسمی است که قوانین خود را از درک بشری اقتباس کرده است و در فرایند جهانی‌شدن جایی برای دین قائل نشده و خود را تابع این جمع می‌دانند، به همین خاطر ما شاهد هستیم که در اروپا حرکاتی در راستای قوانین بین‌الملل انجام می‌گیرد یا حتی تصمیم مشترک بر لغو آن صورت می‌پذیرد، با مرور اعلامیه‌ها و کنوانسیون‌هایی که کشورهای غربی برای زندگی خود وضع کرده‌اند به صراحت می‌توان پی برد که اقدامات دولت‌های اروپایی و حتی آسیای‌میانه در اجبار برای برداشتن برقع و حجاب نقض حقوق شهروندان اقلیت دینی یا مسلمان است که البته به بهانه‌هایی مثل آزادی، تساوی، یکپارچه‌سازی و سکولاریسم دنبال می‌شود و به بیان ساده‌تر این امور خلاف قوانین و مقررات حقوق داخلی کشورها و حقوق بین‌المللی و حقوق بشر است. برای مستندترشدن این بحث می‌توان به بند الف ماده 55 منشور سازمان ملل متحد، ماده 18 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی1966، ماده 18 اعلامیه جهانی حقوق بشر، اعلامیه امحای کلیه اشکال نابرابری و تبعیض بر اساس مذهب و عقیده و همچنین اعلامیه حقوق بشر اسلامی استناد کرد.»
به هرترتیب آنچه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، بیداری اندیشه زنان غربی و کشورهایی است که موهبت حجاب را حس کرده و مصونیت ناشی از آن را درک نموده‌اند. حال هرچند به سبب سیاست‌های رجال سیاسی سرزمین‌ها حجاب مورد منع جدی قرار می‌گیرد؛ اما با این وجود با دقت در عمق فلسفه پوشش و گرایش فطری زنان به این مهم می‌توان شاهد افشاشدن دروغ‌های این کشورها در قبال اسلام و همچنین حقوق بشر شد، این درحالی است که به واسطه ایجاد اجبار اجتماعی پیرامون حجاب بعضا ابتدایی‌ترین حقوق زنان مسلمان محجبه نقض می‌شود و فراتر از آن ممکن است به سرنوشت مروه الشربینی دچار شوند و سکوت جامعه جهانی در قبال این نقض آشکار حقوق یک انسان بر مبنای منشورها و اسنادی که در سازمان‌های جهانی تهیه و تنظیم شده است، مرموز و درعین حال رازآلود است و این درصورتی است که این گروه‌ها و افراد دائما درصدد ایجاد چالش برای جمهوری اسلامی در حوزه زن و خانواده هستند و حجاب را عاملی برای نقض آزادی زنان در ایران می‌دانند و چشم بر حقایق جامعه جهانی بسته‌اند.