خیلی اوقات در عالم روزنامه نگارها و اصحاب رسانه یک سری از واژه‌ها به سرعت برق و باد رواج پیدا می‌کنند و به قول بعضی‌ها باعث ایجاد موج در جامعه می‌شوند؛ این تب تند البته به همان سرعت بروز و ظهورش هم سرد می‌شود؛ یکی از واژه‌هایی که میان واقعیت و مجازبودن آن به‌خصوص در حوزه آسیب‌شناسی موضوعات زن و خانواده محل بحث است و در نهایت در واقعیت وجودی آن تردید جدی وجود دارد، زنانه‌شدن موضوع ایدز و اعتیاد است؛ هرچند در هفته‌ای که گذشت شهین دخت مولاوردی، معاون زنان و خانواده دولت یازدهم، در جمع کارگران نسبت‌به احتمال زنانه‌شدن این موضوعات هشدار جدی داده بود؛ اما حقیقت آمار و ارقام چیز دیگری را نشان می‌دهد، حقیقتی که معرف نگاه ژورنالیستی در سطح جهان به این موضوع است.
اگر ایدز را هشدار اول داده شده توسط این معاونت در حوزه زنان بدانیم باید قبل از آن بر این حقیقت واقف باشیم که آنچه به‌عنوان عامل اصلی انتقال ویروس HIV در کل دنیا شناخته می‌شود، رفتارهای غیر اخلاقی پر خطر است که تقریباً نسبت جنسیتی آن پنجاه به پنجاه است؛ اما از دهه هفتاد که این ویروس‌کشنده وارد کشور شد، اعتیاد تزریقی به‌عنوان موتور پیش‌برنده ویروسHIV در کشور ما محسوب شد، در شرایط فعلی کشور ما نسبت انتقال این ویروس مرگبار در زنان به نسبت مردان سی به هفتاد است؛ ضمنا نباید فراموش کرد که موج اول ورود ایدز به ایران در دهه هفتاد از طریق فرآورده‌های خونی صورت گرفت و با همت وزارت بهداشت آمار مبتلایان به HIV به شدت کاهش یافت؛ به طوری‌که اگر پیشرفت ایدز در کشور را در قیاس با کشورهایی مانند چین درنظر بگیریم متوجه می‌شویم که خوشبختانه در ایران این بیماری با پیشگیری‌های انجام شده پیشرفتی بسیار کند داشته است و کندی این روند به دلیل پایبندی مردم ما به یک سلسله از قواعد و دستورات شرع مقدس است که به خودی خود، مانع از ارتکاب بسیاری از امور می‌گردد.
اما نکته‌ای که در این میان از اهمیت برخوردار است، طرح عنوان زنانه‌شدن ایدز است که البته تا پیش از این سابقه داشته است؛ سال گذشته درست همزمان با روز جهانی این بیماری مطرح‌شدن خبر؛ «زنانه‌شدن ایدز، موج سومی که در راه است» موجب ایجاد نگرانی‌هایی شد که البته در همان ایام روزنامه دولت با انتشار مقاله‌ای بر این زنانگی خط بطلان کشید؛ حال این سوال نسبت‌به معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری مطرح است که چگونه در مدتی کمتر از یک سال آمارها افزایش پیدا کرده است و آیا عملکرد سازمان‌ها و نهادهای قوای اجرایی در این افزایش ناگهانی دخیل بوده است! و چرا اصولا وقتی سخن از بیماری‌هایی نظیر ایدز به میان می‌آید آمار دقیقی از مبتلایان و چگونگی ابتلا به این امراض ارائه نمی‌شود؟ البته در خصوص اعتیاد نیز همین سوالات مطرح خواهد بود؛ زیرا می‌توان گفت ایجاد آسیب‌های اجتماعی ناشی از عدم وجود سیاست‌گذاری‌های دقیق و دلسوزانه است به هر ترتیب حالا که شهیندخت مولاوردی به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور در حوزه زنان و خانواده پی به این موضوع برده است و زنانه‌شدن ایدز و اعتیاد را به‌عنوان موج و خطری تازه در جامعه زنان ایرانی احساس کرده است؛ باید متذکر شویم که احساس این خطر نشان‌گر وجود نقیصه‌های بزرگ در سیاست‌گذاری و اجرا است و باید با عزم و همتی جهادی به این موضوع رسیدگی شود و به تعبیر قدیمی‌ها با حلوا حلواکردن هرگز دهان شیرین نمی‌شود.