احمدی‌نژاد بودجه انقلابی می‌خواست!
احمدی‌نژاد بودجه انقلابی می‌خواست و سازمان «و» بودجه انقلابی نمی‌نوشت؛ احمدی‌نژاد بودجه انقلابی می‌خواست و این کار را با انقلابی در بودجه آغاز کرد! هنگامی که برای اولین‌بار در اقتصاد ایران به جای بودجه 2000 صفحه‌ای تفصیلی که نمایندگان چند ماه وقت را صرف بررسی و نقد آن می‌کردند؛ بودجه 80 صفحه‌ای تحویل مجلس داد و طبیعی است که برای خواندن 80 صفحه هم چند روز زمان کافی است! و به همین دلیل هم بود که تأخیر در ارائه بودجه هم آغاز شد. احمدی‌نژاد بودجه انقلابی می‌خواست و در این راستا هم در بودجه‌نویسی و البته در تحویل دادن آن به مجلس انقلابی به‌پا کرد اما این انقلاب بودجه انقلابی نساخت! بلکه پس از هشت سال به فرآیندی منتهی شد که می‌توان آن را بیشتر بودجه شورشی خواند تا بودجه انقلابی!
اما چرا بودجه شورشی؟
نماد‌‌هایی در بودجه 92 تقدیمی- تأخیری دولت به مجلس مشاهده می‌شود که بعضاً نوعی دهن کجی به خرد‌جمعی حاکم بر کلیت نظام برای اداره کشور است. در زیر به برخی از این موارد اشاره می‌گردد:
دردسر یارانه‌ای برای دولت بعدی
دیگر تکراری شده است از بس که همه گفتند و نوشتند و هیچ‌کس هم گوش نداد که یارانه نقدی‌ماهانه 45 هزارتومانی که دولت به هر ایرانی می‌دهد و مبلغش جمعاً ماهانه 3000 میلیارد تومان می‌شود، غیرقانونی است البته این به ما ربطی ندارد که چرا همه 3000 میلیارد تومان‌ها غیر قانونی از آب در می‌آیند! و اینکه قرار بود دولت درآمدش از محل گران کردن بنزین و گاز و نفت و گازوییل و برق و آب و ... را سه قسمت کند و بخشی را به مردم بدهد و بخشی را به صنایع مادر مرده (که هیچ نگرفتند و روز به روز ضعیف‌تر شدند) و بخشی را به برخی وزارتخانه‌های دولتی مثل نیرو اما دولت که از محل گران شدن حاملهای انرژی کمتر از ماهانه 1500 میلیارد تومان درآمد داشت 1500 تا هم از محل خزانه روی آن گذاشت و ماهانه 3000 میلیارد تومان به مردم داد! و صنعت هم که هیچ! و صنایع نابود شوند هم مهم نیست، مردم هم ماهی 45 هزار تومان دردشان را که دوا نکرد، افزایش نقدینگی حاصل از آن تورم را چند برابر کرد. خب، توضیحات بالا کافی است که وقتی بگوییم دولت در لایحه بودجه جدید برای سال بعد یارانه 100 هزار تومانی برای هر ایرانی در نظر گرفته است، بفهمیم چه آثار خیانت‌باری این کار برای کشور دارد و چه دردسری برای دولت بعدی چون دولت دهم که چند ماه دیگر بیشتر سر کار نیست و بعد دولت جدید می‌ماند و این تعهد ماهانه 7000 میلیارد تومانی که دولت فعلی روی دستش گذاشته است. حالا شما بگویید این بودجه شورشی نیست؟
74 درصد بودجه در اختیار شرکتهای دولتی
قرار بود خصوصی‌سازی کنیم و دولتی که 8 سال شعار خصوصی‌سازی را در قالب سهام عدالت داده و طبق گزارشات خودش رکورد خصوصی‌سازی را شکسته در آخرین سال خدمتش بودجه‌ای را می‌بندد که 74 درصد از آن در اختیار شرکتهای دولتی است یعنی هنوز هم حجم شرکتهای اقتصادی در تصدی دولت آنقدر زیاد است که سه برابر حجم خود دولت با همه وزارتخانه‌ها و پرسنلش مثل کل پرسنل وزارت آموزش و پرورش و ... هزینه دارد. بگذریم که اصلاً شرکت اقتصادی چرا هزینه دارد؟ آن هم سه برابر حجم دولت و این خودش دلیلی شد برای اثبات ضرورت خصوصی‌سازی و البته دلیلی هم بر اثبات اینکه خصوصی‌سازی برخلاف گزارش‌ها آن طور که باید و شاید صورت نگرفته و دولت چندان هم کوچک نشده است. خود این بودجه نویسی که در آن سهم دولت یک چهارم سهم شرکتهای اقتصادی تحت تصدی خودش است، اقدامی ضدخصوصی‌سازی محسوب می‌شود. خب حالا شما قضاوت کنید این بودجه شورشی نیست؟
رقم ناچیز اعتبارات عمرانی
ایران کشوری در حال توسعه است و بیش از هرچیز به افزایش اعتبارات عمرانی نیاز دارد. برخی از منابع زیرزمینی ما با کشورهای همسایه مشترک است و از همین روست که افزایش اعتبارات عمرانی در برخی مناطق مثل میادین مشترک نفتی و گازی پارس جنوبی از نان شب هم واجب‌تر است و انجام ندادن آن یعنی دو دستی تقدیم کردن منابع ملت به دولت فتنه انگیزی مثل قطر. در چنین شرایطی اعتبار هدفمندی 120 هزار میلیارد تومان است و اعتبارات عمرانی تنها 39 هزار میلیارد تومان و این یعنی کاهش سرمایه‌گذاری، کاهش رشد اقتصادی که چند سال است اصلاً آمار آن اعلام نمی‌شود و نهایتاً کاهش ایجاد اشتغال و افزایش بیکاری. حالا شما قضاوت کنید مسئله به این سادگی را که هر کارشناسی می‌داند در بودجه رعایت نکردن، دهن کجی به خرد‌جمعی و ریسک با آینده اقتصادی کشور نیست؟
رکورد تأخیر برای بودجه سه دوازدهم و شاید انتخابات: زنده باد بهار
گفتیم که احمدی‌نژاد هر ساله بودجه را با تأخیر چند ماهه ارائه می‌داد اما این‌بار خودش رکورد خودش را هم شکست. مجلس هر سال در چنین شرایطی بودجه دو دوازدهم تصویب می‌کرد تا دولت در دو ماه اول سال بدون ردیف بودجه هر طور می‌خواهد هزینه کند و مجلس در این مدت بودجه بقیه سال را بررسی و تصویب کند اما این‌بار طول زمان تأخیر کاری کرد که مجلس ناچار است بودجه سه دوازدهم تصویب کند و این یعنی یک چهارم از بودجه سال 92 بدون هیچ ردیف مشخصی در اختیار دولت قرار گرفته و بدون ضوابط هزینه خواهد شد و این سه ماه دقیقاً از فروردین است تا آخر خرداد و یعنی سه ماه بهار و یعنی زنده باد بهار؛ یعنی تا روز انتخابات و ما بقیه‌‌اش را نمی‌فهمیم! حالا شما قضاوت کنید این بودجه انقلابی است یا شورشی؟
عدم حضور رئیس‌جمهور در مجلس؛ بودجه عاملی برای ادامه اختلافات
و در آخر برای اولین‌بار رئیس‌جمهور کشور برای تقدیم لایحه بودجه به مجلس نرفت! که واکنش شدید نمایندگان را در پی داشت و به هنگام تقدیم لایحه بودجه به مجلس صدای اعتراض برخی از نمایندگان شنیده می‌شد که از رئیس مجلس می‌خواستند بودجه را تحویل نگیرد! رئیس‌جمهور با این کار خود عملاً نوعی بی‌احترامی به مجلس و رئیس مجلس بروز داد و برخلاف فرمایشات اخیر رهبر انقلاب که دستور دادند بیش از این به اختلافات دامن زده نشود باز هم شعله اختلافات را شعله‌ور کرد. حالا شما بگویید این بودجه شورشی نیست؟
بودجه نویسی و ارائه بودجه از روی لجبازی
همه موارد فوق بیش از هر چیز این مسئله را به ذهن متبادر می‌سازد که فرآیند تحویل و حتی بخشی از فرآیند تألیف بودجه 92 (مثل یارانه 100 هزار تومانی) از روی لج بازی و ادامه اختلافات سیاسی صورت گرفته و از آنجا که بودجه یک کشور مهمترین عامل تأثیر‌گذار در اقتصاد یک سال آن کشور است جای بسی تأسف است که اساسی‌ترین مسئله در اقتصاد را سیاستمداران عامل لج بازی و اختلافات سیاسی خود کنند و برای بار آخر از خواننده محترم سؤال می‌کنم آیا این بودجه شورشی نیست؟
