دلیل غیبت شما در مسابقات جهانی روسیه چه بود؟
برای مسابقات جهانی ماه‌ها تلاش و تمرین کردم و از آمادگی بالایی هم برخوردار بودم، اما قبل از اعزام دچار آسیب دیدگی جزئی شدم و متاسفانه دو روز مانده به اعزام مسابقات جهانی مصدومیتم شدیدتر شد و ترجیح دادم با آن شرایط به روسیه نروم.
شانس کسب مدال جهانی داشتی؟
واقعیت این است که شانس مدال نداشتم اما مطمئنم که می‌توانستم به فینال برسم که خودش اتفاق خوبی می‌توانست برای من و دوومیدانی ایران باشد.
مسابقات کشورهای اسلامی در شرف برگزاری است، از وضعیت آمادگی خود برای این مسابقات بگویید؟
کمی مصدومیت داشتم که به شکر خدا مصدومیتم برطرف شد و در حال حاضر در وضعیت بسیار خوبی قرار دارم و هر روز در حال تمرین هستم و تا زمان برگزاری مسابقات به حداکثر آمادگی لازم خواهم رسید.
در خبرها آمده بود که بدون مربی به سر می برید؟
درست است، متاسفانه تا به این لحظه نتوانستم مربی داشته باشم و بدون مربی در حال تمرین هستم.
این موضوع شما را اذیت نمی کند؟
سعی کردم با این موضوع کنار بیایم و بیشتر ذهن خود را معطوف تمرینات و موضوعات مهم‌تر می کنم، اما اگر مربی داشتم برایم خیلی بهتر بود و می توانستم به مدال‌های جهانی هم فکر کنم.
امید به کسب مدال طلای بازی های کشورهای اسلامی در اندونزی داری؟
امید اول کسب مدال طلا در این مسابقات هستم.
خیلی مطمئن صحبت می کنی؟
نه این طور نیست، در این مسابقات رقیب جدی و سرشناسی ندارم و به نظر مدال گرفتن در این بازی ها کار آن چنان سختی نیست،هر چند که همه چیز غیر قابل پیش بینی است و باید تا زمان مسابقات صبر کرد .
بعد از بازی های کشورهای اسلامی مسابقات آسیایی 2014 بهترین فرصت برای نشان دادن آمادگی و کسب مدال برای شماست؟
صد درصد؛ حساب ویژه‌ای روی این مسابقات باز کردم و امیدوارم که بتوانم روی سکو بروم.
در آسیا چقدر برای مدال گرفتن خودت شانس قائل هستی؟
اصلی‌ترین رقبای من دو پرتابگر چینی هستند که رکوردهای بی‌نظیری دارند و رقابت با آنان واقعا سخت است؛اما اگر شرایط و امکانات برای من فراهم باشد می‌توانم مدال بگیرم.
از چه شرایطی صحبت می کنید که از آن منع شده‌اید؟
متاسفانه شرایط کار در ایران برای من و امثال من خیلی سخت است، من رکورددار پرتاب وزنه ایران هستم و تیم باشگاهی ندارم و مجبورم به تنهایی و با هزینه شخصی تمرین کنم، آن هم بدون مربی.
در مورد این کمبود امکانات و شرایط با مسئولان فدراسیون صحبت کردی؟
بارها و بارها در جلسات مختلف درخواست مربی خارجی کرده ام ، اما متاسفانه درخواستم به جایی نرسیده است.
دلیل این بی توجهی چه چیز بود؟
مربی‌های مطرح خارجی پول زیادی می‌خواهند که با بودجه فدراسیون دو و میدانی ایران سازگار نیست و این مربی ها جذب دیگر کشورها می شوند.
چرا از گزینه های داخلی استفاده نمی کنید؟
در بین مربیان ایرانی گزینه مطرحی وجود ندارد و مجبورم با همسرم تمرین کنم.
از همسرت اسم بردی. چطور شد که پیمان رجبی دونده سرعت ایران را برای ازدواج انتخاب کردی؟
وقتی پیمان برای مسابقات به بلاروس آمده بود، در حین تمرین و از طریق یکی از دوستانش باهم آشنا شدیم و بعد از یکسال هم ازدواج کردیم.
قبول این شرایط برای ازدواج برای شما سخت نبود؟
به هیچ وجه. اتفاقا به لحاظ روحی و روانی و خصوصیات اخلاقی خیلی بهم نزدیک بودیم و در زمان کوتاهی به این نتیجه رسیدیم که می‌توانیم در کنار هم زندگی خوب و موفقی داشته باشیم.
اینکه هردوی شما از جنس ورزش قهرمانی و دوومیدانی هستید در نوع خودش جالب است.
این موضوع باعث شده است که ما خیلی خوب همدیگر را درک کنیم و به هم نزدیک شویم و از این بابت خوشحالیم.
به طور حتم اوج این اتفاق مسلمان شدن تو بود؟
من قبل از اینکه با همسرم آشنا شوم تحقیقات زیادی درباره دین اسلام انجام داده بودم و نکته مهمی که دستگیر من شده بود، جایگاه ارزشمند و ویژه زن در دین اسلام بود. آشنایی با پیمان هم بیش از پیش من را با دین اسلام مانوس کرد و باعث شد با علاقه‌مندی و کاملا آگاهانه مسلمان شوم.
یعنی اگر با پیمان ازدواج نمی کردی مسلمان نمی شدی؟
نمی توانم حدس بزنم که اگر با شوهرم ازدواج نمی کردم در حال حاضر چه شرایطی داشتم.
در حال حاضر از مسلمان شدن خود راضی هستی؟
بدون شک، مسلمان شدنم یکی از بزرگترین اتفاقات زندگی من بوده است.
قبل از اینکه به ایران بیایی، چه احساسی داشتی؟
حس بدی نداشتم اما ذهنم درگیر تبلیغاتی بود که علیه ایران می‌شد. اما خوشبختانه خیلی زود این نگرانی برطرف شد و مردم ایران با برخوردهای گرم و صمیمی خودشان مجذوبم کردند.
چرا بلاروس را برای زندگی انتخاب نکردی؟
شرایط برای زندگی، ورزش و اشتغال همسرم در ایران فراهم‌تر بود و تصمیم گرفتیم که ایران را برای زندگی انتخاب کنیم.
دوری از زادگاه برای تو سخت نیست؟
اینکه دلم برای خانواده‌ام تنگ می‌شود یک واقعیت است اما در ایران هرگز احساس غربت نمی‌کنم و زندگی آرام و راحتی دارم.
خانواده‌ات چطور؟
قبل از اینکه به ایران بیایم آنان به شدت نگران بودند و حتی تا زمانی که به ایران نیامده بودند هم این نگرانی وجود داشت. اما اولین سفر خانواده‌ام به ایران آنان را هم علاقه من کرد و نگرانی‌شان برطرف شد.
ارتباط برقرار کردن با مردم ایران سخت نبود؟
اگرچه زبان فارسی بلد نبودم، وقتی می‌دیدم که مردم ایران کاملا مهربانانه و باعاطفه به من محبت می‌کنند خیلی زود با آنان ارتباط برقرار می‌کردم و حالا که زبان فارسی را یاد گرفتم ارتباطم خیلی بیشتر شده است.
به لحاظ فرهنگی دچار دوگانگی نشدی؟
به هیچ وجه. مردم ایران واقعا فرهنگ بالایی دارند و تاریخ این کشور نشان می‌دهد که چقدر متمدن است. خوشبختانه در طول این چند سال از این حیث به مشکلی نخوردم.
کمبود امکانات و مشکلات عدیده‌ای که وجود دارد، تو را به فکر بازگشت به بلاروس نینداخته است؟
هرگز. درست است که در بلاروس امکانات کامل فراهم بود و مشکلی نداشتم، اما واقعا و بدون اغراق از اینکه در ایران هستم لذت می‌برم و حتی یک بار هم به فکر بازگشت نیفتاده‌ام.
نوع پوشش و حجاب یکی از موضوعات مورد بحث بانوان ورزشکار ایرانی است؛ تو با این تجربه جدید چطور کنار آمدی؟
من خیلی راحت با این موضوع کنار آمدم و به این وضع عادت کرده‌ام و از روز اول هم مشکلی با این موضوع نداشتم.
در تورنمنت‌های مختلف بین‌المللی و در رقابت با حریفانت دچار مشکل نشدی؟
به هیچ وجه. خوشبختانه ثابت کردم که واقعا حجاب محدودیتی برای ورزشکاران خانم ایرانی نیست و با پوشش اسلامی و کامل هم می‌توان موفق شد و افتخارآفرینی کرد.
سقف آرزوهای تو در دوومیدانی چیست؟
اینکه مدال جهانی را به افتخاراتم اضافه کنم یکی از بزرگترین آروزهای من است که امیدوارم محقق شود. ضمن اینکه حضور در المپیک و پرتاب وزنه در بزرگترین رویداد ورزشی دنیا هم جذابیت خاص خودش را دارد که دوست دارم برای من هم اتفاق بیفتد.
