وقتی می‌بینیم مدیر، مربی، ورزشکار و تماشاگر و... جملگی از لحاظ اخلاقی سقوط کرده و همه چیز در کسب نتایج و پیروزی به هر قیمت خلاصه می‌شود و حاشیه، تبانی و رشوه در فوتبال حرف اول را می‌زند، دیگر نمی‌توان نگران نبود!
شاید ایراد اصلی به ورود غیرورزشی‌ها و کنار رفتن اجباری استخوان خرد کرده‌ها و خاک خورده‌های ورزشی باشد و شاید هم فقدان معلم واقعی باشد.
روزگاری مربیان به عنوان معلم واقعی ورزشکاران حرف اول را می‌زدند و چراغ راه ورزشکاران بودند و امروز...
به عنوان مثال خوب به خاطرداریم که مرحوم پرویز دهداری در سالهای نه چندان دور به عنوان سرمربی تیم ملی در یکی از بازیهای ایران مقابل تیم ملی نپال دست به کار بزرگی زد. او وقتی دید مرتضی کرمانی مقدم ستاره تکنیکی تیم ملی و پرسپولیس مدافع ضعیف حریف را به بازی گرفته و به صورت نمایشی و به شکلی تحقیر کننده او را دریبل می‌زند و «لایی» می‌اندازد، بلافاصله ملی‌پوش ایرانی را از زمین بیرون کشید!
شادروان دهداری آن روز به کرمانی مقدم تشر زد که خجالت بکش! شاید خانواده آن بازیکن از سکوهای ورزشگاه مشغول تماشای بازی بوده باشد. آیا درست است که او را تحقیر کنی و...؟
آن روز زنده یاد دهداری درس بزرگی به کرمانی مقدم داد، اما پرسش اینجاست: امروز کدام معلم باید این درس‌های اخلاقی را به ورزشکاران بدهد؟ چرا مربیان امروزی به جای تعلیم و تربیت فقط به فکر برد و پیروزی و شکست حریف هستند؟ ممکن است همانطور که اشاره کردیم همه چیز زیر سر غیرورزشی‌ها باشد ولی نمی‌توان این مسائل را نادیده گرفت! آیا مسئولین ورزش نمی‌دانند که چه وضعی بر ورزش و فوتبال حاکم است؟!
سقوط ارزش‌های اخلاقی به هیچ عنوان به نفع ورزش نیست و اگر می‌خواهیم نوجوانان و جوانان این مرز و بوم را دلگرم‌تر و مشتاق‌تر به سوی ورزش هدایت کنیم اول باید فکری به حال این موضوع داشته باشیم.
