امیر زینلی- دربی 75 بیش از دربی‌های قبلی این جمله را که غیر فوتبالی‌ها همیشه به فوتبالی‌ها می‌گویند را به ما یادآوری کرد: «وقتتان را تلف می‌کنید پای این فوتبال». این دربی به گفته امیر قلعه نویی می‌بایست «بی حاشیه‌ترین و زیباترین دربی تاریخ می‌شد چرا که هر دو تیم به دنبال بازی زیبا بودند». اما هر آنچه که در زمین گشتیم نه از بازی زیبا خبری بود و نه از بی حاشیگی. میلیاردرهای کاغذی فوتبال ایران آن چنان به هم گره خورده بودند که حوصله تماشاگران را سر بردند.  این سر رفتن حوصله تماشاگر فقط یک نتیجه داشت: ایجاد هیجان کاذب از طرف تماشاگرها. پرتاب سنگ و گوجه فرنگی و هزاران شیئی دیگر که معلوم نبود از چه طریقی وارد ورزشگاه شده برای دقایقی بازی را متوقف کرد. حتماً توقع نداریدکه از لفظ تماشاگرنما استفاده کنیم. واژه‌ای که سالهای سال است که به وسیله آن هم خودمان و هم آن تماشاگرانی که تماشاگرنما می‌خوانیمشان را گول می‌زنیم. بگذریم از این بحث که مجالی جداگانه می‌طلبد.
قلعه نویی قبل از بازیگفته بود برای این بازی یک سورپرایز دارد و مانوئل هم به گفته خودش متنظر بود تا جرقه‌ای به انبار باروت پرسپولیس بیفتد و آن را شعله‌ور کند تا به جان استقلال بیفتد. همه این تبلیغات سبب شد که بازی پر اشتباه بازیکنان فقط به سه چهار موقعیت نه چندان خطرناک گل مبدل شودکه همین سه چهارت ا هم با تکمیل اشتباهات هدر رفت.
در دربی‌های سالهای قبل گاهی پیش می‌آمد که بازیکنان بدون تاکتیک خاصی به سمت دروازه حریف حمله‌ور می شدند که رسانه‌ها آن را بازی احساسی می نامیدند که در این بازی حتی خبری از حملات احساسی تیم‌ها هم نبود. بازیکنان ملی ما که در اتحاد علیه رسانه‌ها به خوبی عمل کردند و رسانه ها را به دلیل مقایسه و تحقیر فوتبالی‌ها در مقابل قهرمانان المپیک تحریم کردند در این بازی هم به خوبی متحد شدند که تماشاگران میخ شده به سکوها از چند ساعت قبل بازی را خسته کنند و اوادار به ایجاد هیجان کاذب کنند.
همین است که بدون احتیاج به تحلیل و تفسیر بازی و تاکتیک پیچیده دو تیم پایتخت نشین! به این نتیجه می‌رسیم که وقتمان را پای این فوتبال هدر می‌دهیم. به قول مدیر عامل استقلال از دست این فوتبال باید یک «آه» بکشیم.