آری! حرف از «حسین فرکی» است. مردی که در سالهای نه چندان دور گذشته بدون غرور و ادعا در حضور مربیان بزرگی چون برانکو در تیم ملی تلمذ کرد و آموخت. مردی که حالا در اوج پختگی فکری و فنی، بدون تحت تاثیر دیگران و جو قرار گرفتن و بسیار مؤدبانه تیمش را هدایت می‌کندو اجازه نمی‌دهد که حاشیه‌ها گریبان تیمش را بگیرند. هر چند که بازیکنانش جوان باشند و کم تجربه، این حسین فرکی است که از تجربیاتش مایه می‌گذارد و مکمل آن‌ها می‌شود!
***
حسین فرکی وقتی در فصل قبل با نفت تهران که مثل امروز بازیکنانی جوان و بی‌تجربه داشت، خوش درخشید و نشان داد که فقط در قالب کمک مربی نباید روی او حساب کرد و این تیم را به مقام سوم لیگ بر‌تر رساندیم و زمانی که با انتقال یافتن به فولاد خوزستان نه تنها افتخارات دوران نفت را تکرار کرد، بلکه با ارتقا دادن آن‌ها توانست جام قهرمانی را هم بالای سر ببرد و فولاد خوزستان را بعد از هشت سال به قهرمانی لیگ بر‌تر برساند و به این ترتیب اثبات کرد که موضوع جدی است و اتفاقات تیم نفت تهران جرقه‌ای گذرا در کارنامه کاری او نبوده است.
***
حسین فرکی حالا شاید کامل‌ترین مربی ایران باشد با تمام شاخصه‌های مربیگری تیم ملی، مردی که پله‌های ترقی را یکی یکی طی کرد و یک شبه ره صد ساله نرفت. او مثل دانشجویی که در هیچ یک از کلاس‌های استادانش غیبت نکرده، با پایه‌ای قوی به مدارج بالا‌تر پای گذاشته و به همین دلیل بیش از هر کس دیگری می‌توان روی او حساب کرد.
حسین فرکی بازیکن تیم ملی در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین از جمله بازیکنان و مربیان اخلاق‌مدار در فوتبال ایران است.
قهرمانی فولاد از آن جهت دارای ارزش است که اولاً با هزینه‌هایی نه چندان زیادو با یارانی جوان و با آتیه به دست آمده و ثانیاً فولاد در تمام طول فصل چهره یک تیم مدعی قهرمانی را داشت و تیمی نبود که به یکباره به صدر برسد و برنده جنگ میان سایر مدعیان شود!
حسین فرکی – و حسین فرکی‌ها – را نباید به آسانی از دست داد. او با قرار گرفتن در کنار مربیان بزرگ، اندوخت و آموخت و حالا آموخته‌هایش را با رساندن فولاد به قهرمانی لیگ بر‌تر و مرحله دوم رقابت‌های جام باشگاههای آسیا، به منصه ظهور می‌رساند.
فرکی لیاقت آن را دارد که سکان هدایت تیم ملی را هم در دست بگیرد و در کسوت سرمربی به تیم ملی کشورش کمک کند. اگر قرار است که مربیان ایرانی بالاخره به نیمکت تیم ملی برسند، چه کسی بهتر از حسین فرکی که پله پله بالا آمده و حالا به حق چشم به پله آخر و نیمکت تیم ملی دوخته است. چرا باید آنچه خودمان داریم از خارجی‌ها توقع داشته باشیم.
ظهور مربیانی مثل فرکی، از اخبار خوش فوتبال ما است. مربیان کامل آسان به دست نمی‌آیند و نباید هم آسان از دستشان بدهیم!
