ایده مذاکره با آمریکا پیامد دارد. آمریکا نیاز به مذاکره دارد و طبق گفته مقام معظم رهبری اگر آمریکا می خواهد مذاکره ای درآینده صورت بگیرد، شرطش رعایت منافع ملی ماست. در صورتی که بخواهد چارچوب فشار و مذاکره باشد، هیچ ایرانی به این مذاکره راضی نیست واین مذاکره فاقد ارزش است.
برای بررسی و شکافت هر چه دقیق تر این مسئله به سراغ دوکارشناس ارشد مسائل آمریکا رفتیم. محمدفرهاد کلینی در این باره معتقد است؛ ایده مذاکره با آمریکا پیامد دارد. آمریکا نیاز به مذاکره دارد و طبق گفته مقام معظم رهبری اگر آمریکا می خواهد مذاکره ای درآینده صورت بگیرد، شرطش رعایت منافع ملی ماست. در صورتی که بخواهد چارچوب فشار و مذاکره باشد، هیچ ایرانی به این مذاکره راضی نیست واین مذاکره فاقد ارزش است.
آمریکا باید مواضع خود را نسبت به اصل غنی سازی به صورت جدی و رسمی مشخص کرده و جایگاه ایران را در منطقه به صورت کامل درک و اعلام کند. همچنین مذاکرات باید مشخص شود که موثر است. اگر مذاکرات تسلیم طلبانه است، این نشان می دهد که آمریکا به دنبال توهم مذاکرات است.
سئوالاتی را هم از فواد ایزدی پرسیدیم تا بحث برایمان روشن تر شود که گفت وگوی "شما" با ایزدی را در زیر می خوانید:
* وزیر امور خارجه امریکا از آمادگی امریکا برای مذاکره دوجانبه با ایران سخن گفت. در ابتدای بحث لطفا دلایل این موضع گیری ناگهانی و اهداف عیان و پنهان این پیشنهاد را برای ما توضیح دهید؟
انجام مذاکرات دوجانبه میتواند به عنوان شمشیری برای فشار بیشتر بر ایران باشد، تا در جو افکارعمومی اینگونه القا شود که این ایران است که حاضر به حل مساله از طریق دیپلماسی و گفت وگوهای مسالمتجویانه مستقیم با امریکا نیست. امروز شاهد هستیم که هم دولت و هم نماینده امریکا در آژانس اعلام کردهاند که این دور از مذاکرات باید تا پایان ماه مارس به نتیجه برسد و یا به معنای دیگر به نوعی ضربالاجلی برای پرونده هستهای ایران تعیین کردند. از این رو این اقدامات بیشتر عملیات روانی علیه ایران می تواند تعبیر شود تا بروز حسن نیست از سوی آمریکا. چراکه اگر آمریکا واقعا خواستار مذاکره و رابطه با ایران باشد ما باید شاهد سیگنال های مثبتی از سوی آمریکا باشیم که عملا با تحریم های کنونی و تلاش برای اجماع جهانی علیه ایران این موضوع منتفی می شود.
* در شرایطی که گروه 1+ 5 در حال تلاش برای از سرگیری مذاکرات هسته ای با تهران است آیا امریکا با این پیشنهاد به نوعی خود را از این گروه متمایز کرده و به دنبال جداکردن خط خود از اروپاییها در مواجهه با ایران است؟
خیر، به باور من تمامی این روند در یک راستا است. در حقیقت در راستای عملیات تقسیم شدهای است که امریکا با گروه 1+5 آغاز و پیش میبرد. درنگاه کلی تر مدیریت و رهبری این مجموعهها به دست امریکا است و با هماهنگی این کشور انجام میشود. از گزارش یوکیا آمانو و آژانس تا فشاری که 1+5 در اجلاسی که در بروکسل داشتند بر ایران وارد کردند و همچنین اصرار بر برگزاری هرچه سریع تر مذاکرات. بنابراین من باور ندارم که پیشنهاد مذاکرات دوجانبه از سوی امریکا جدای از مذاکرات با گروه 1+5 است، بلکه در همان راستا و در تقویت مذاکرات و پیشبرد آن با اهدافی است که امریکا در 1+5 دارد.
* دلایل همزمانی این ابراز تمایل کلینتون و تصویب تحریمها در مجلس سنا، چگونه قابل توضیح است؟
در تحریمهایی که سنای امریکا وضع کرد دو موضوع قابل تامل است:این مساله ناگفته پیداست که در داخل امریکا فضای سیاسی همانطور که پیش از انتخابات میان دو حزب در مورد ایران اختلافاتی وجود داشت، کماکان چنین اختلافی وجود دارد. بنابراین به نظر میرسد که سنای امریکا تا اندازهای دست اوباما را در توافق در هرگونه مذاکره دوجانبهای با ایران ببندد تا دولت اوباما با محدودیتهای بیشتری مواجه شود. البته باید تاکید کرد که تمامی این مسائل برنامهریزی شده و حتی این تحریمها نیز ابزار مضاعفی برای فشار بیشتر به ایران است تا بتوانند نتایج مذاکرات پیشرو را آنطور که خواسته آژانس و غربیهاست پیش برده و ایران از همکاریهایی که آنها خواهانش هستند، تمکین کند و در حقیقت به تمایلات آنها پاسخ مثبت دهد. در نتیجه باید گفت تحریمها همزمان با این پیشنهاد در دوجهت پیش میرود.
* آیا در امریکا شاهد تعمیق شکاف میان اوباما و نمایندگان کنگره و سنا هستیم؟ تا چه حد این اختلافها حقیقی و تا چه اندازه میتواند مانور سیاسی باشد؟
در ساختار سیاسی امریکا یعنی کنگره و دولت در موضوع ایران اختلافاتی وجود دارد که ناشی از دیدگاههای جمهموریخواهان و دموکراتها در چگونگی برخورد با مساله ایران است.به نظر میرسد این واقعیت وجود دارد که کاخ سفید یعنی دولت امریکا با سنا حداقل در این مقطع به لحاظ موضع گیری شفاهی همخوانی ندارد. اما من این مساله را به شکل شکاف عمیقی نمیدانم، به دلیل آنکه اوباما به دلیل سیستم داخلی امریکا چارهای ندارد که با گنگره همکاری و هماهنگی داشته باشد.
آمریکا باید مواضع خود را نسبت به اصل غنی سازی به صورت جدی و رسمی مشخص کرده و جایگاه ایران را در منطقه به صورت کامل درک و اعلام کند. همچنین مذاکرات باید مشخص شود که موثر است. اگر مذاکرات تسلیم طلبانه است، این نشان می دهد که آمریکا به دنبال توهم مذاکرات است.
سئوالاتی را هم از فواد ایزدی پرسیدیم تا بحث برایمان روشن تر شود که گفت وگوی "شما" با ایزدی را در زیر می خوانید:
* وزیر امور خارجه امریکا از آمادگی امریکا برای مذاکره دوجانبه با ایران سخن گفت. در ابتدای بحث لطفا دلایل این موضع گیری ناگهانی و اهداف عیان و پنهان این پیشنهاد را برای ما توضیح دهید؟
انجام مذاکرات دوجانبه میتواند به عنوان شمشیری برای فشار بیشتر بر ایران باشد، تا در جو افکارعمومی اینگونه القا شود که این ایران است که حاضر به حل مساله از طریق دیپلماسی و گفت وگوهای مسالمتجویانه مستقیم با امریکا نیست. امروز شاهد هستیم که هم دولت و هم نماینده امریکا در آژانس اعلام کردهاند که این دور از مذاکرات باید تا پایان ماه مارس به نتیجه برسد و یا به معنای دیگر به نوعی ضربالاجلی برای پرونده هستهای ایران تعیین کردند. از این رو این اقدامات بیشتر عملیات روانی علیه ایران می تواند تعبیر شود تا بروز حسن نیست از سوی آمریکا. چراکه اگر آمریکا واقعا خواستار مذاکره و رابطه با ایران باشد ما باید شاهد سیگنال های مثبتی از سوی آمریکا باشیم که عملا با تحریم های کنونی و تلاش برای اجماع جهانی علیه ایران این موضوع منتفی می شود.
* در شرایطی که گروه 1+ 5 در حال تلاش برای از سرگیری مذاکرات هسته ای با تهران است آیا امریکا با این پیشنهاد به نوعی خود را از این گروه متمایز کرده و به دنبال جداکردن خط خود از اروپاییها در مواجهه با ایران است؟
خیر، به باور من تمامی این روند در یک راستا است. در حقیقت در راستای عملیات تقسیم شدهای است که امریکا با گروه 1+5 آغاز و پیش میبرد. درنگاه کلی تر مدیریت و رهبری این مجموعهها به دست امریکا است و با هماهنگی این کشور انجام میشود. از گزارش یوکیا آمانو و آژانس تا فشاری که 1+5 در اجلاسی که در بروکسل داشتند بر ایران وارد کردند و همچنین اصرار بر برگزاری هرچه سریع تر مذاکرات. بنابراین من باور ندارم که پیشنهاد مذاکرات دوجانبه از سوی امریکا جدای از مذاکرات با گروه 1+5 است، بلکه در همان راستا و در تقویت مذاکرات و پیشبرد آن با اهدافی است که امریکا در 1+5 دارد.
* دلایل همزمانی این ابراز تمایل کلینتون و تصویب تحریمها در مجلس سنا، چگونه قابل توضیح است؟
در تحریمهایی که سنای امریکا وضع کرد دو موضوع قابل تامل است:این مساله ناگفته پیداست که در داخل امریکا فضای سیاسی همانطور که پیش از انتخابات میان دو حزب در مورد ایران اختلافاتی وجود داشت، کماکان چنین اختلافی وجود دارد. بنابراین به نظر میرسد که سنای امریکا تا اندازهای دست اوباما را در توافق در هرگونه مذاکره دوجانبهای با ایران ببندد تا دولت اوباما با محدودیتهای بیشتری مواجه شود. البته باید تاکید کرد که تمامی این مسائل برنامهریزی شده و حتی این تحریمها نیز ابزار مضاعفی برای فشار بیشتر به ایران است تا بتوانند نتایج مذاکرات پیشرو را آنطور که خواسته آژانس و غربیهاست پیش برده و ایران از همکاریهایی که آنها خواهانش هستند، تمکین کند و در حقیقت به تمایلات آنها پاسخ مثبت دهد. در نتیجه باید گفت تحریمها همزمان با این پیشنهاد در دوجهت پیش میرود.
* آیا در امریکا شاهد تعمیق شکاف میان اوباما و نمایندگان کنگره و سنا هستیم؟ تا چه حد این اختلافها حقیقی و تا چه اندازه میتواند مانور سیاسی باشد؟
در ساختار سیاسی امریکا یعنی کنگره و دولت در موضوع ایران اختلافاتی وجود دارد که ناشی از دیدگاههای جمهموریخواهان و دموکراتها در چگونگی برخورد با مساله ایران است.به نظر میرسد این واقعیت وجود دارد که کاخ سفید یعنی دولت امریکا با سنا حداقل در این مقطع به لحاظ موضع گیری شفاهی همخوانی ندارد. اما من این مساله را به شکل شکاف عمیقی نمیدانم، به دلیل آنکه اوباما به دلیل سیستم داخلی امریکا چارهای ندارد که با گنگره همکاری و هماهنگی داشته باشد.
