راستش را بخواهید هیچ کس توقع نداشت که با وجود این همه اشکالات کوچک و بزرگ در فدراسیون کفاشیان، این فدراسیون بتواند در جمع کاندیداهای این عنوان پرطمطراق هم حاضر شود، اما نه تنها این اتفاق افتاد که در نهایت عنوان شیرین « برترین فدراسیون فوتبال آسیا در سال 2012 » هم با عزت و احترام تقدیم کفاشیان و همکارانش شد!
این عنوان اگر چه تعجب ما را بر میانگیزد و وادارمان میکند تا تمام اتفاقات تلخ، غیرقانونی، عجیب و غریب  و مسألهدار سالهای اخیر را در ذهنمان مرور کنیم و اگرچه این مرور ناخواسته هر چه عمیقتر میشود، دلیل اعطای این عنوان هم بیشتر و بیشتر در ابهام فرو میرود، اما در نهایت ما را به نکاتی میرساند که شاید به نوعی شادی افزا هم باشند!
فدراسیون فوتبال ایران بی تردید این عنوان را از استقلالی که در برابر دولت پیدا کرده است، دارد و تماشاگران مشتاقی که با حضور پرشورشان در استادیومها، فوتبال ایران را به چشم جهانیان میکشند!
در واقع فدراسیون فوتبال ایران به واسطه داشتن برترین و بهترین تماشاگران فوتبال در قاره پهناور و کهن آسیا، موفق به تثبیت خودش در این عنوان شیرین شده است. اما آیا علی کفاشیان، همکارانش و در یک کلام سازمان فوتبال ایران، به طوری که باید و شاید قدر این تماشاگران را میدانند و سرمایههای طلاییاش را پاس میدارند؟ «لی کئون هو» کرهای که پنجشنبه گذشته به عنوان بهترین بازیکن سال آسیا انتخاب شد، در جمع خبرنگاران، تماشاگران ایرانی را دلیل اصلی شکست کره جنوبی در ورزشگاه آزادی دانست.
آنچه فدراسیون فوتبال در قبال دخالتهای دولتی کرده، قابل تقدیر و تکریم است، اما آیا در آن سوی میدان، برای حفظ و ارتقای سطح و تعداد تماشاگران ایرانی حاضر در استادیومها تلاش مفید و مؤثری صورت گرفته است؟ اگر چنین است سهم فدراسیون فوتبال در این تلاشها چیست و چقدر ارزیابی میشود؟
تماشاگران پرشور ما، دارای چنان پتانسیلی هستند که اگر جدی گرفته بشوند میتوانند فدراسیون ایرانی را تبدیل به برترین فدراسیون فوتبال جهان بکنند، البته به شرطی که جدی گرفته بشوند و تحت تعلیمات لازم قرار بگیرند. چون این شمشیر دو لبه همان قدر که میتواند اعتبارآفرین و آبروافزا باشد، در صورت عدم آموزشهای لازم فرهنگی میتواند باعث رفتن آبروی فوتبال ایران هم بشود!