درست همین چند وقت قبل و در ایامی که هنوز تنور رقابت‌های انتخاباتی چندان گرم نشده بود، جریان و تفکری خاص که بعضا با حمایت برخی از دولتی‌ها همراه شده بود تلاش می‌کرد تا با شعار عدالت جنسیتی انتخاباتی را که یک همایش ملی است تبدیل به بازی سیاسی زنانه- مردانه بکند، البته این روند به دلیل تفاوت‌های ساختاری جامعه ایران با جوامعی مثل افغانستان، پاکستان و... خیلی زود محکوم به شکست و تغییر چهره شد، تخریب عملکرد زنان اصولگرای مجلس، افزودن زنان به لیست‌های انتخاباتی و... بخش دیگری از سیاست‌ورزی بود که برای رسیدن به کرسی‌های سبز بهارستان از جانب این طیف سیاسی تدبیر شد، با تمام این تفاصیل اما هفتم اسفند نمایانگر انتخاب مردم بر مبنای جنسیت یا اموری از این دست نبود؛ زیرا همه واجدین شرایط رأی‌دهی اعم از زن و مرد ابتدا بر مبنای عمل به تکلیف و فارغ از حضور افراد بر اساس زن یا مرد بودنشان پای صندوق‌های رأی آمدند و انتخاب خود را آزادانه در سراسر نقاط ایران انجام دادند، افزایش تعداد کمی بانوان در این انتخابات البته نه بر مبنای طرح‌های گفته شده بلکه بر مبنای اصل اعتماد مردم به زنان به‌عنوان شهروند فعال سیاسی که هویت آنها در جریان انقلاب اسلامی شکل گرفته و به تعالی رسیده است، انجام پذیرفت.