«تکیه‌گاه» آدم را مغرور می‌کند؛ که می‌تواند برای همیشه استوار بایستد. غروری که فریب می‌دهد؛ گمان می‌کند آنکه محکم ایستاده خود اوست. خود را جدی می‌گیرد، غبغبش باد می‌کند و...

اما تکیه‌گاه که می‌ریزد، همه چیز فرو می‌افتد. حتی دل نیز فرو می‌ریزد...

دلم که فرو ریخت، انگار کن که لیوان آب را وارونه کنی؛ چگونه هوا تمام آن را پر می‌کند، خدا دل شکسته فروریخته‌ام را پر کرد. درست در‌‌ همان لحظه که کوه امیدم فروپاشید...

حتی رفتنش هم درس توحید بود...