طیبه خوشرو- یاد کتاب دبستان به خیر. کوکب خانم همیشه زن با سلیقه ای بود، او سفره ای  ساده  اما پر برکت داشت. اما در این روزگار انگار انداختن سفره های ساده عیب و عار به حساب می آید وگویا اگر زرق و برق سفره ای کم باشد و صاحب خانه خود را بیش از اندازه به تکلف نیانداخته باشد، این تصور برایش پیش می آید که حتما مهمان ها پیش خودشان می گویند زن خانه از کدبانوگری افتاده است و اصولا چشم هایمان عادت کرده است که با دیدن چیزی که اسمش را تجمل گذاشته ایم به مغزمان فرمان دهد که بر زبان جاری کنیم چه زن کدبانویی! و در مجموع کدبانوگری را در استخدام هر چه بیشتر ظرف و ظروف، غذا و میوه و چیزهایی شبیه به آن در سفره ببینیم. در حالی که درست تا چند سال پیش استفاده بهینه از داشته های خانه برای پذیرایی از مهمان، کدبانوگری تعبیر می شد و اتفاقا به همین خاطر بود که پدیده ای به نام مهمان سرزده با خانه هایمان عجین بود و کسی از سرزده آمدن مهمان دلخور نمی شد، بلکه درست سر همین بزنگاه بود که کدبانوگری زن ایرانی خود را به نحو احسن نشان می داد، البته همه این ها مربوط به زمانی بود که هنوز درگیر آبرو داری خیالی نشده بودیم زندگی هایمان ساده بود و اصلا با پدیده ای به نام اسراف بیگانه بودیم و به همین دلیل چرخ اقتصاد خانواده، به بهترین شکل می چرخید و دریک کلام با کم و زیاد هم می ساختیم و کسی به خاطر ترس از اینکه مبادا کدبانوگری اش زیر سئوال برود، خود و همسرش را به خرج های بیهوده و دردسر نمی انداخت و برایش ملاک های مهمتری از تجملات در زندگی اجتماعی مطرح بود و طبیعتا چرخ جامعه هم بهتر می چرخید.
 نمونه عینی این قضیه را می توانیم در خانه های فرد فردمان در دوران دفاع مقدس مشاهده کنیم و از همین رو است که مقام ولایت در آسیب شناسی این آبروداری های خیالی این طور سفارش می کنند: «در مصارف گوناگون شخصی و خانوادگی، اسراف فردی صورت می گیرد. تجمل گرایی ها، چشم وهم چشمی ها، هوسرانی افراد خانواده، مرد و زن خانواده، چیزهای غیرلازم خریدن؛ این ها از موارد اسراف است. وسائل تجملات، مبلمان خانه، تزئینات داخل خانه؛ این ها چیزهایی است که ما برای آنها پول مصرف می کنیم. پولی که می تواند در تولید مصرف شود، سرمایه گذاری شود، کشور را پیش ببرد، به فقرا کمک کند و ثروت عمومی کشور را زیاد کند.»