به نظر می رسد چنین ادبیاتی پیش از این در آزمون افکار عمومی نمره رد گرفته است. محمد خاتمی در دولت هفتم همین ادبیات را مستمسک قرار داد و حتی در آستانه ثبت نام برای انتخابات سال 1380 با اشک در برابر دوربین ها چنان قرار گرفت که رسانه های حامی او عنوان "سید مظلوم" را برایش برگزیدند. از آن روزگار دیری نپاییده و شیوه کلام همسان با یک رهبر گروه اقلیت مخالف نظام هنوز در یادها هست. حتی این نقل نیز فراموش نشده است که او گفته بود انتظار رأی در انتخابات 76 را نداشته و برای رهبری یک گروه اپوزسیون به میدان آمده بوده است و نه بر عهده گرفتن بار مسئولیت!

اما این ادبیات دوره محبوبیت کوتاهی داشت. انتقاد از مسئولان قبل و سیاه جلوه دادن پیشینیان برای منجی تلقی کردن خود تا زمانی کاربرد داشت که درخت دولت او به میوه ننشسته بود؛ اما او که نتوانست اپوزسیون خود باشد چنان از اعتماد افکار عمومی رانده شد که فهرست های انتخاباتی متعددی که از آن حمایت کرد، هیچ توفیقی نیافت.

محمود احمدی نژاد نیز در این به دام افتاد و با سیاه نمایی گذشتگان قصد اثبات خویش را داشت. او نیز به سابقه مسئولان انقلاب تاخت و نهادهای انقلابی را یک به یک مورد هجمه قرار داد و حتی 11 روز خانه نشینی کرد؛ اما حتی کابینه او نیز علیه وی بیانیه نوشتند.

اینک انتظار نمی رود جناب آقای دکتر روحانی که از پیش از 22 بهمن 1357 تا کنون یکی از مسئولان انقلاب اسلامی به شمار می رود، مسیر آزموده و به شکست انجامیده را دوباره بیازماید. با تجربه ای که وی در مقامهای مجلس شورای اسلامی، قائم مقامی فرماندهی جنگ، دبیری شورای عالی امنیت ملی و ... داشته است؛ اینک انتظار می رود بدون عصبانیت نقدها را شنیده و با فساد برخورد عملی نماید. نا امید کردن مردمی که به پای انقلاب ایستاده اند، بیش از هر چیز خیانت به شعار انتخاباتی خویش است که او با شعار امید به میدان آمده بود، نه یأس!