ملاک قرار دادن اندک رأی بیش از 50 درصد آقای روحانی در سال 92 برای قضاوت سال 96 را غلط می دانم.
محمد مهدی اسلامی- برای رصد انتخابات پیش رو قبل از هر چیز باید تحرکات اصلی ترین نامزد فعال یعنی دکتر روحانی را ملاحظه کرد. در تحلیل رأی او نباید به نتایج انتخابات سال 92 بیاندیشیم؛ چون آن رأی هم حاصل شعارهای کلی بود و هم سردرگمی حاصل از کثرت مواضع؛ همانطور که انتخابات سال 84 نشان داد که گاهی نفر اول در مرحله اول می تواند در مرحله دوم رأی لازم را نداشته باشد؛ اگر انتخابات ریاست جمهوری 92 به مرحله دوم کشیده می شد، نسبت آرا تغییرات جدی می کرد که یا با رأیی خیلی بیشتر از آنچه که در مرحله اول آورد نامزد پیروز لقب می گرفت یا نفر دومی که همراه او به این مرحله آمد با جمع کردن آرای دیگر نامزدها و در اثر وقایعی که در مدت زمان بین مرحله اول و دو مرحله اتفاق افتاد رأی بیشتری به دست می آورد و راهی پاستور می شد. به عبارتی نتیجه آرا حتی یک هفته پس از انتخابات هم تغییر جدی می کرد. لذا ملاک قرار دادن اندک رأی بیش از 50 درصد آقای روحانی در سال 92 برای قضاوت سال 96 را غلط می دانم.
به نظر می رسد آقای روحانی در سه سال گذشته بخشی از آرای خودش را از دست داده است که این آرا مربوط به کسانی بود که او را در گفتمان متفاوتی می دیدند. مثلا او را به عنوان فردی که اول منتقد پرونده کرسنت بود می شناختند، یا او را به عنوان سخنران راهپیمایی 23 تیر سال 78 علیه فتنه گران وقت در نظر داشتند یا بنابر دیگر تصورات تاریخی، تصویر متفاوتی از آقای روحانی در ذهن داشتند و به او رأی دادند. اما واقعیت های اجرایی سه سال گذشته نشان داد که در بسیاری از مصادیق عملی و حتی در برخی نکات کلان مدیریتی اختلاف نگرش های جدی با این تصاویر قبلی وجود دارد. از آن طرف آقای روحانی رویش رأی هایی هم داشت؛ به ویژه برجام آثار مثبت و منفی در سبد رأی آقای دکتر روحانی داشت. سبد رأی 96 او اشتراکات و افتراقات زیادی با سال 92 خواهد داشت. اولین الزام ورود هوشمندانه به انتخابات 96، کسب درک جایگاه فعالترین نامزد این انتخابات با توجه به شرایط فعلی است.
