اگر بخواهیم نسبت جهاد اکبر را با ماه مبارک رمضان بیان کنیم، از کلمات حضرت امام، استفاده می‌کنیم که ماه رمضان، ماه جهاد با نفس است می‌فرماید همه دعوت شدید به ضیافت‌الله، همه مهمان خدا هستید و مهمانی به ترک است. یعنی ترک یک چیزهایی، می‌شود مهمانی! مثل ترک خوردن و آشامیدن که می‌شود روزه. بعد می‌فرماید اگر ذره‌ای هوای نفس در انسان باشد، به مهمانی وارد نشده است. یا اگر وارد شده، استفاده نکرده است. امام می‌فرماید در واقع شرط ورود به مهمانی، این است که ذرّه‌ای هوای نفس در وجود انسان نباشد. حتی ذره‌ای!
در روایات داریم مبارزه کردن با هوای نفس، سخت‌تر از این است که یک آدمی به تنهایی بخواهد یک شهری را فتح کند. از هر طرفی می‌زنندش، با هو کردن داغونش می‌کنند، چه رسد به آنکه بخواهند بزنندش. می‌خواهد برود یک شهر را فتح کند یک نفره! اما...! برای فتح یک شهر باید یکی از آن‌طرف بفرستی، یکی را از این‌طرف بفرستی، نقشه بکشی، بعد بروی...، کار دارد. اما این انسان یک تنه می‌خواهد یک شهری را فتح کند، خیلی کار سختی است از این رو است که معصوم می‌فرمایند سخت‌تر است، مبارزه با هوای نفس. جهاد با نفس سخت‌تر از چنین شرایطی است. این شرایط را ما نمی‌توانیم تصوّر کنیم. آن‌وقت حضرت امام می‌فرماید کسی ذرّه‌ای هوای نفس داشته باشد، وارد این مهمانی نشده. ما دوست نداریم این‌جوری بشود. بعد می‌فرماید تمام این مفاسدی که در عالم حاصل می‌شود، برای این است که در این ضیافت وارد نشدند یا اگر وارد شدند استفاده نکرده‌اند. ماه رمضان ماه عبادت یا همان ماه مبارزه با هوای نفس است. اگر ماه عبادت است، ماه قرآن است، ماه روزه است، ماه نماز است، ماه مناجات است، چرا اگر کسی ذرّه‌ای هوای نفس داشته باشد، وارد این ماه نشده؟ هوای نفس، چه ضربه‌ای می‌زند به عبادت؟ به حال خوش انسان؟ چه عجیب است این هوای نفس! این است تناسب ماه رمضان و جهاد با نفس.