از کوزه همان برون تراود که در اوست!
دکتر محمود گودرزی وزیر محترم ورزش و جوانان درجریان بازیهای المپیک 2016 برزیل یک جمله عجیب و بحث انگیزی را به زبان آورد و مدعی شده حد و سقف ورزش ایران همین اندازه است! اظهارنظری که موجی از مخالفت‌های کارشناسان ورزش را به دنبال داشت.
دکتر گودرزی با یک جمع‌بندی و تقسیم آن و احتساب میانگین مجموع به این کشف بزرگ نایل شد! و به نظر خود استدلال منطقی هم آورده است! ما نیز می‌پذیریم که حاصل جمع تعداد مشخص مدال‌های المپیک و تقسیم آن به تعداد دوره‌های المپیک، میانگین عدد چهار را به ما خواهد داد. اما این حرف وزیر محترم نسبت به جوانان ایرانی نه زیبنده است ونه قابل قبول که به عنوان بالاترین مسئول ورزش کشور بگوید: حد ورزش ایران در عرصه المپیک‌ها همین اندازه است ولاغیر!
دکتر گودرزی به عنوان وزیر ورزش وجوانان جمهوری اسلامی ایران باید بداند وقتی مقام معظم رهبری در پیامی خطاب به مدال‌آوران می‌فرماید: «قدر شما را می‌دانیم» باید باور کند که در ورزش کشورمان ستاره‌هایی همچون یزدانی‌ها، رستمی‌ها، مرادی‌ها، سلیمی‌ها، علیزاده‌ها، سوریان‌ها و... کم نیستند، مشروط بر آن که در ورزش اصولی برنامه‌ریزی و مدیریت درستی شود.
سقف ورزش ما این نیست! این «خودکوچک بینی» ورزش کشورمان را رنج می‌دهد! غیرت ایرانی هیچ سقفی را نمی‌شناسد و تمامی سقف‌ها را می‌شکافد تا دل مردم ایران شاد شود. سقف آرزوهای جوانان ایرانی کوتاه نیست، شاید سقف برخی از مدیران ورزش ما همین است!؟ «از کوزه همان برون تراود که در اوست»!
ورزش ایران شایسته جایگاهی والاتر:
«شاهرخ شهنازی» دبیر کل کمیته ملی المپیک هم می‌گوید: در المپیک ریو به 70 درصد اهداف همان دست یافته‌ایم! اما بی اختیار پرسش‌های متعددی مطرح می‌شود و آن، این است: این چه هفتاد درصد اهداف ورزشی ما است که صددرصد آن را تنها هشت ورزشکار در قالب کشتی آزاد و فرنگی، وزنه‌برداری و بانوی تکواندوکار دریافت می‌کنند! به عبارت بهتر کل کاروان ورزش ایران که 64 ورزشکار و همین تعداد یا بیشتر همراهان پنهان و آشکار که عازم برزیل شده بودند یعنی «کشک»!
دبیر کل محترم کمیته ملی المپیک باید بداند که بسنده کردن به مدال‌های دو رشته وزنه‌برداری و کشتی و یک برنز دختر تکواندوکار به مفهوم این است که ورزش ما درالمپیک 2016 ریو به 70درصد اهداف خود دست نیافته است!
کسانی چنین اهدافی دارند و حد ورزش و توانایی‌های جوانان ایرانی را محدود به چهار مدال می‌دانند، حتما یادشان رفته که در این مملکت جوانانی زندگی می‌کنند که با وجود تحریم‌های ظالمانه 38 ساله حد و مرز نشناختند و بیشترین پیشرفت‌های هسته‌ای، پزشکی، علم و فناوری را به نام جمهوری اسلامی ایران به ثبت رساندند! آنانی که اسیر و عاشق «نمی‌توانیم» هستند! حتما یادشان رفته که ورزشکاران امروز ایران، فرزندان همان پدرانی هستند که با دست‌های خالی و کمترین امکانات نظامی، ماشین جنگی غرب را در خرمشهر، شلمچه، مهران و... از کار انداخته بودند و... آری! آنانی که از محدودیت حرف می‌زنند به یاد آورند که در همین المپیک 2016 ریو «سانتیاگو لانگه» قایقران 54 ساله آرژانتینی پس از شکست دادن سرطان با یک ریه نصف و نیمه مدال طلای مسابقات قایقرانی بادبانی المپیک را به دست آورد.!
من ندانم با که گویم شرح درد!
کاری به تیم‌های دیگر نداریم و بحث رقابت با کشورهای پیشرفته در ورزش دنیا را هم نمی‌کنیم. از همین کشورهای آسیایی شاهد مثال می‌آوریم که به جهت جایگاه جهانی، جمعیت و موقعیت اقتصادی و امکانات بسیار پایین‌تر از کشور ما قرار دارند، اما با تکیه بر مدیریت پویا و با برنامه‌ریزی خوب توانستند، جایگاهی بهتر از ما را در جدول رده‌بندی المپیک به دست آورند! بنابر این ذکر اینکه سقف ورزش ما همین اندازه است و یا به 70 درصد اهداف خود دست پیدا کردیم نوعی گریز از مسئولیت و یا حداقل نوعی پذیرش این امر است که ما «نمی‌توانیم»! در حالی که جوانان برومند این آب و خاک ثابت کرده‌اند، هر گاه اراده کنند و شرایط لازم فراهم باشد توان کسب مدال و افتخار در میادین بزرگ را دارند. چگونه می‌شود یک دختر 18 ساله که برای نخستین مرتبه آوردگاهی چون المپیک را تجربه می‌کند توان دستیابی به مدال را دارد اما ورزشکاری که تجربه لازم را دارد حتی در دو دوره گذشته المپیک به مدال رسیده از رسیدن به موفقیت باز می‌ماند؟ من ندانم با که گویم شرح درد!
اگر کشتی و وزنه برداری نبود!
انصافا اگر قهرمانان کشتی و وزنه‌برداری نبودند مسئولین این ورزش چه پاسخی به 80 میلیون ایرانی می‌دادند؟ در واقع از 8 مدال کسب شده توسط کاروان ورزش کشورمان 7 مدال متعلق به وزنه‌برداری و کشتی آزاد بود هر چند کشتی فرنگی نتوانست انتظارات را برآورده کند و قهرمانان شاخص این رشته یکی پس از دیگری قافیه را باختند! با این وجود و در مجموع کار کشتی‌گیران خوب بود. وزنه‌برداران نیز دو طلای ارزشمند کسب کردند که در نوع خود کم نظیر است. در واقع کاروان ورزش ما در مجموع سه طلا، یک نقره و چهار برنز به دست آورد، این در حالی است که ازبک‌ها یک طلا ازما بیشتر به دست آوردند و کنیا 6 طلا از ریو صید کرد! به سخن دیگر ما جمع کثیری از ورزشکاران و همراهان را به عنوان توریست راهی برزیل کردیم و هزینه‌های هنگفتی را نیز متحمل شدیم تا هشت نفر جور همه را بکشند. تازه این مدال‌ها نام ظرفیت و پتانسیل رشته‌های مدال‌آوری چون کشتی، وزنه‌برداری و تکواندو نبود خصوصا تکواندو که ضعیف‌تر از همیشه ظاهر شد!
بدترین نتیجه تاریخ تکواندو!
همانطور که اشاره شد تیم تکواندو و مردان کشورمان در ریو نتیجه مطلوب را به دست نیاورد و به واقع در این میدان یکی از بدترین نتایج تاریخ این ورزش رقم خورد! و اگر تک مدال برنز کیمیا علیزاده حاصل نمی‌شد تیم تکواندو دست خالی به وطن باز می‌گشت!
بنابر این شاید لازم باشد در این رابطه تدابیری اندیشیده شود. وزنه‌برداران به عنوان یکی از رشته‌های مدال‌آور به وظیفه خود عمل کرده و با کسب «2» طلای ارزشمند سنگ تمام گذاشتند چه بسا اگر در حق بهداد سلیمی کم لطفی نمی‌شد ما سومین طلای وزنه‌برداری را بر سینه او می‌دیدیم. در رابطه با کشتی فرنگی قبلا نکات لازم ذکر شده و در کشتی آزاد جز میثم نصیری، علیرضا کریمی و رضا یزدانی دیگر نفرات اعزامی در حد انتظار ظاهر و با کسب مدال‌های رنگارنگ به وظیفه خویش عمل کردند. در ریو به همان اندازه که شکست میثم نصیری محتمل به نظر می‌رسید، ناکامی علیرضا کریمی و رضا یزدانی دور از انتظار بود! خصوصا رضایزدانی که ناباورانه برابر حریفی از ازبکستان ضربه فنی شد تا ضمن ناکامی در سومین المپیک دوران ورزشی خود دل علاقه‌مندان کشتی را به درد آورد!
